oskarm pisze:Ale ja pytalem o jakies naukowe podejscie
wiec czy sa jakies testy porownawcze, podejscie naukowe...
Wiesz, to zależy co rozumiesz pod słowem „naukowy”
Amerykanie w okresie międzywojennym ( inni być może też, ale na Amerykanów to są papiery ) robili jakieś skomplikowane obliczenia przy pomocy Bardzo Skomplikowanych i Dużych Wzorów ( BSiDW ).
Od biedy te BSiDW można by uznać za „naukowe”, bo były „duże” i się je ciężko liczyło
Wyliczali w zasadzie wszystko. Prawdopodobieństwo umieszczenia salwy na celu, w zależności od miliona parametrów, prawdopodobieństwo trafienia jak salwa umieszczona jest na celu, prawdopodobieństwo uzyskania krytycznego trafienia, ile to pocisków danego kalibru potrzebne na zniszczenie danego okrętu itd. itp.
Relatywne grubości kanapek pokładów w relacji do jednej płyty pancernej też, Immunity Zone oczywiście też, co tylko chcesz.
Ale jak się potem zestawiło te wyliczenia przy pomocy BSiDW z rzeczywistością, to równie dobrze można było se opisać na zasadzie
„potrzeba pół godziny ciągłego ognia by wyeliminować pancernik”, ale też nie zawsze.
Pancerz im grubszy tym lepiej, ale szczegóły to w sumie nie ma co liczyć itd.
A wracając do artylerii przeciwniszczycielowej. Zapomniałem jeszcze dodać, że wraz z koniecznością zatrzymania niszczyciela na coraz większej odległości, pojawiał się problem korekcji ognia.
Prowadzenie ognia bez korekcji było mało skuteczne. (prawie) Najparwszywszy z brytyjskich krążowników liniowych II Wojny jak strzelał do Hippera i Scharnhorsta ( ten parszywiec był przekonany że się z nimi potyka, podczas gdy za Hippera robił w rzeczywistości Gneisenau ), to strzelał bez korekcji ognia z dział 4.5”. Bez korekcji, bo nie było widać upadku pocisków, więc był to prawdziwy „blind fire”. Wystrzelił ponad 1000 pocisków i uzyskał 1 ( słownie jedno ) trafienie takim pociskiem.
W przypadku strzelania na ślepo do niszczyciela, oczekuję jeszcze gorszych wyników, bo cel mniejszy.
A z uwagi na mniejsze wypryski z lżejszych pocisków, ciężej zobaczyć gdzie pada salwa, a więc ciężej o korekcję.
Dla 6 calówek Brytole uznawali koło I Wojny, że maks do obserwacji gdzie da się korygować ogień to jakieś 17 km ( albo 17 tys jardów nie pomnę ). Potem dystans może trochę wzrósł, ale bez przesady, przecież właściwości oczu są jakie są i wiele dalmierzami nie nadgonisz.
Nie mam danych dla lżejszych pocisków, ale jakoś nie wydaje mi się, żeby dwa czy trzy razy lżejszy robił takie samo plum jak ten cięższy.
To mogło być realne ograniczenie odległości skutecznego ognia, niezależnie od tego jak daleko same działa mogły nieść.
