Francuskie okręty spod żagla i pary (1)
-
Janusz Kluska
- Posty: 1158
- Rejestracja: 2006-05-14, 20:44
- Lokalizacja: Wodzisław Śląski
Panie Krzysztofie poproszę o podanie informacji o "ostrzyżonych" okrętach 74 działowych Minerve, Guerriere, Amphitrite, Pallas ex odpowiednio Glorieux, Romulus, Agamemnon i Colosse. Czy były inne przypadki takiego rodzaju fregat we flocie francuskiej i jakie były przyczyny takiego postępowania (naśladowanie Royal Navy?). Janusz
-
Nowak Krzysztof
- Posty: 2316
- Rejestracja: 2004-08-26, 21:03
- Lokalizacja: Częstochowa
-
Krzysztof Gerlach
- Posty: 4473
- Rejestracja: 2006-05-30, 08:52
- Lokalizacja: Gdańsk
Chociaż „strzyżone” żaglowce to mój szczególny konik, nie potrafię Panu powiedzieć, kto pierwszy na świecie wpadł na ten pomysł. Po prostu była to metoda powszechnie stosowana we wszystkich marynarkach i od bardzo dawnych czasów, więc – jak ze wszystkimi tzw. oczywistymi wynalazkami – tylko megalomania narodowa każe niektórym szukać „prawdziwego” twórcy. Sam termin (rasee, raze) jest francuski, więc gdyby sądzić na tej podstawie, inni naśladowali Francuzów.
Ponieważ ostatecznym efektem było uzyskiwanie czasami nadzwyczaj silnych fregat, może powstać mylne wrażenie, że chodziło o jakąś niezwykle udaną metodę konstruowania okrętów tej klasy. Tymczasem kluczem do zrozumienia tej kwestii jest uświadomienie sobie, jakie okręty podlegały „strzyżeniu”. Takie, które miały jakiś FELER! Byłoby idiotyzmem budować duży żaglowiec tylko po to, by marnując czas, pieniądze i materiały, zamieniać go zaraz w mniejszy.
Jakie mogły być te niedostatki? Bardzo często chodziło o liniowce wadliwej od początku konstrukcji, które nie miały wystarczającej stateczności (ich wysokie kadłuby kładły się na burty), albo po załadowaniu wyposażenia zanurzały tak głęboko, że nie można było używać furt dolnej, najważniejszej baterii. Wtedy odciążenie górnej partii z ciężkich belek i ciężkiej artylerii mogło radykalnie poprawić sytuację. Jedna z najlepszych fregat amerykańskiej marynarki (z nieco późniejszej epoki niż Constitution i jej siostry) powstała przez obcięcie jednego z najgorszych liniowców USA, wymuszone położeniem jego furt tuż nad lustrem wody.
Niemal równie często „strzyżono” liniowce stare, z osłabionymi wiązaniami, z częściowo przegniłymi belkami, kiedy zachodziła obawa, że rozpadną się na morzu od naprężeń, a szkoda było jeszcze kierować je na rozbiórkę. Pozbycie się wielu ciężarów, połączone z wymianą stosunkowo znacznych fragmentów kadłuba na nową, zdrową dębinę, zmniejszało naprężenia i przedłużało czas „życia” okrętu.
Inny przypadek stanowiło „moralne” zestarzenie się żaglowca, który mógł być dobrze skonstruowany i jeszcze bardzo sprawny, ale należał do klasy przestarzałej w wyniku rozwoju techniki. Tak było z kilkoma brytyjskimi 64-działowcami pod koniec XVIII wieku. Jako liniowce należały do grupy zanikającej i w zasadzie nie włączanej już do linii bojowej, ogólnie dość mało wtedy użytecznej, a obcięte do fregat stały się niezwykle groźnymi jednostkami w swojej nowej klasie (z uwagi na nienormalnie silną artylerię). Jednym z nich była (był) słynna Indefatigable, którą zna każdy miłośnik cyklu Hornblowerowskiego. Niedługo po wojnach napoleońskich przestarzałe zaczęły być 74-działowce, których zwłaszcza Royal Navy miała na pęczki, ale jakich nie brakowało też Francuzom. Obcinając je do fregat pozbywano się niechcianych liniowców, a bardzo oszczędzano (tylko w teorii, jak się potem okazało) na budowie, nowych, ogromnie silnych fregat.
Następny powód, to dość kiepskie właściwości żeglarskie liniowców w porównaniu z fregatami. Kiedy w wojnie 1812-1814 brytyjskie fregaty, znacznie mniejsze i słabiej uzbrojone, nie były w stanie sprostać w walce fregatom amerykańskim, zaś brytyjskie liniowce nie mogły tych ostatnich dogonić, „ostrzyżono” kilka 74-działowców (klasy jeszcze wtedy dominującej), aby uzyskać jednostki wystarczająco sprawne i zarazem silniejsze nawet od słynnych fregat USA.
Zwodowany 18.06.1818 w Rochefort 74-działowiec Duc de Berry został w 1830 przemianowany na Glorieux, a w 1831 na Minerve. W 1834 obcięto go do fregaty i używano aktywnie, chociaż głównie w charakterze jednostki szkolnej. Od 1853 hulk, w 1865 przemianowany na Aberwrac’h. Skreślony z listy 1874.
Zwodowany 31.12.1812 w Tulonie 74-działowiec Romulus został „ostrzyżony” do fregaty (uzbrojonej w 58 dział) w 1821, wkrótce potem (w tym samym roku) przemianowany na Guerriere. Używany bojowo do 1823. Remontowany 1833. Skreślony z listy floty 1840.
Zwodowany 23.02.1812 w Genui 74-działowiec Agamemnon został obcięty do fregaty 58-działowej Amphitrite w 1823. Wycofany ze służby w 1836.
Zwodowany 5.12.1813 w Tulonie 74-działowiec Colosse został „ostrzyżony” do fregaty w czasie remontu 1825-27, i w 1825 przemianowany na Pallas. Używany bojowo do 1831. Skreślony z listy floty 1840 lub 1848.
Wszystkie cztery należały pierwotnie do dużych 74-działowców typu Sane-Borda, zaprojektowanego przez Jacques-Noela Sane. Wymiary w stopach francuskich 172 x 44,5 x 22. Uzbrojenie: 28 x 36-f, 30 x 18-f, na pokładach otwartych 14 x 8-f i 10 karonad 36-f (potem na pokładach otwartych 22 karonady 36-f). Po „ostrzyżeniu”: 28 x 36-f, na spardeku 30 karonad 36-f. Działa stopniowo redukowane i zastępowane nowocześniejszymi. Np. wg rozporządzenia z 1837 uzbrojenie tych jednostek miało wyglądać następująco: 26 x 36-f i 2 działa haubiczne 22 cm, na spardeku 28 karonad 36-f i 2 działa 18-f.
Krzysztof Gerlach
Ponieważ ostatecznym efektem było uzyskiwanie czasami nadzwyczaj silnych fregat, może powstać mylne wrażenie, że chodziło o jakąś niezwykle udaną metodę konstruowania okrętów tej klasy. Tymczasem kluczem do zrozumienia tej kwestii jest uświadomienie sobie, jakie okręty podlegały „strzyżeniu”. Takie, które miały jakiś FELER! Byłoby idiotyzmem budować duży żaglowiec tylko po to, by marnując czas, pieniądze i materiały, zamieniać go zaraz w mniejszy.
Jakie mogły być te niedostatki? Bardzo często chodziło o liniowce wadliwej od początku konstrukcji, które nie miały wystarczającej stateczności (ich wysokie kadłuby kładły się na burty), albo po załadowaniu wyposażenia zanurzały tak głęboko, że nie można było używać furt dolnej, najważniejszej baterii. Wtedy odciążenie górnej partii z ciężkich belek i ciężkiej artylerii mogło radykalnie poprawić sytuację. Jedna z najlepszych fregat amerykańskiej marynarki (z nieco późniejszej epoki niż Constitution i jej siostry) powstała przez obcięcie jednego z najgorszych liniowców USA, wymuszone położeniem jego furt tuż nad lustrem wody.
Niemal równie często „strzyżono” liniowce stare, z osłabionymi wiązaniami, z częściowo przegniłymi belkami, kiedy zachodziła obawa, że rozpadną się na morzu od naprężeń, a szkoda było jeszcze kierować je na rozbiórkę. Pozbycie się wielu ciężarów, połączone z wymianą stosunkowo znacznych fragmentów kadłuba na nową, zdrową dębinę, zmniejszało naprężenia i przedłużało czas „życia” okrętu.
Inny przypadek stanowiło „moralne” zestarzenie się żaglowca, który mógł być dobrze skonstruowany i jeszcze bardzo sprawny, ale należał do klasy przestarzałej w wyniku rozwoju techniki. Tak było z kilkoma brytyjskimi 64-działowcami pod koniec XVIII wieku. Jako liniowce należały do grupy zanikającej i w zasadzie nie włączanej już do linii bojowej, ogólnie dość mało wtedy użytecznej, a obcięte do fregat stały się niezwykle groźnymi jednostkami w swojej nowej klasie (z uwagi na nienormalnie silną artylerię). Jednym z nich była (był) słynna Indefatigable, którą zna każdy miłośnik cyklu Hornblowerowskiego. Niedługo po wojnach napoleońskich przestarzałe zaczęły być 74-działowce, których zwłaszcza Royal Navy miała na pęczki, ale jakich nie brakowało też Francuzom. Obcinając je do fregat pozbywano się niechcianych liniowców, a bardzo oszczędzano (tylko w teorii, jak się potem okazało) na budowie, nowych, ogromnie silnych fregat.
Następny powód, to dość kiepskie właściwości żeglarskie liniowców w porównaniu z fregatami. Kiedy w wojnie 1812-1814 brytyjskie fregaty, znacznie mniejsze i słabiej uzbrojone, nie były w stanie sprostać w walce fregatom amerykańskim, zaś brytyjskie liniowce nie mogły tych ostatnich dogonić, „ostrzyżono” kilka 74-działowców (klasy jeszcze wtedy dominującej), aby uzyskać jednostki wystarczająco sprawne i zarazem silniejsze nawet od słynnych fregat USA.
Zwodowany 18.06.1818 w Rochefort 74-działowiec Duc de Berry został w 1830 przemianowany na Glorieux, a w 1831 na Minerve. W 1834 obcięto go do fregaty i używano aktywnie, chociaż głównie w charakterze jednostki szkolnej. Od 1853 hulk, w 1865 przemianowany na Aberwrac’h. Skreślony z listy 1874.
Zwodowany 31.12.1812 w Tulonie 74-działowiec Romulus został „ostrzyżony” do fregaty (uzbrojonej w 58 dział) w 1821, wkrótce potem (w tym samym roku) przemianowany na Guerriere. Używany bojowo do 1823. Remontowany 1833. Skreślony z listy floty 1840.
Zwodowany 23.02.1812 w Genui 74-działowiec Agamemnon został obcięty do fregaty 58-działowej Amphitrite w 1823. Wycofany ze służby w 1836.
Zwodowany 5.12.1813 w Tulonie 74-działowiec Colosse został „ostrzyżony” do fregaty w czasie remontu 1825-27, i w 1825 przemianowany na Pallas. Używany bojowo do 1831. Skreślony z listy floty 1840 lub 1848.
Wszystkie cztery należały pierwotnie do dużych 74-działowców typu Sane-Borda, zaprojektowanego przez Jacques-Noela Sane. Wymiary w stopach francuskich 172 x 44,5 x 22. Uzbrojenie: 28 x 36-f, 30 x 18-f, na pokładach otwartych 14 x 8-f i 10 karonad 36-f (potem na pokładach otwartych 22 karonady 36-f). Po „ostrzyżeniu”: 28 x 36-f, na spardeku 30 karonad 36-f. Działa stopniowo redukowane i zastępowane nowocześniejszymi. Np. wg rozporządzenia z 1837 uzbrojenie tych jednostek miało wyglądać następująco: 26 x 36-f i 2 działa haubiczne 22 cm, na spardeku 28 karonad 36-f i 2 działa 18-f.
Krzysztof Gerlach
-
Krzysztof Gerlach
- Posty: 4473
- Rejestracja: 2006-05-30, 08:52
- Lokalizacja: Gdańsk
Trzy dwupokładowce 80-działowe tworzące wg Jeana-Michela Roche typ Saint Esprit, miały bardzo „zakręconą” historię, co najmniej trzech różnych projektantów (sic!) oraz niezgodne dane techniczne. Uzbrojenie: 30 x 36-f, 32 x 24-f, na pokładach otwartych 18 x 18-f.
Saint Esprit - zwodowany w Breście 12.10.1765. Około 2050 ton, 59,91 x 15,76 x 7,56 m. Projektant Joseph-Louis Ollivier. Brał udział w wojnie o niepodległość Stanów Zjednoczonych. W lutym 1794 przemianowany na Scipion. Zatonął 26.01.1795 w sztormie koło Brestu.
Languedoc - zwodowany w Tulonie 14.05.1766. Około 2100 ton, 61,10 x 15,71 x 7,53 m. Projektant Joseph-Marie-Blaise Coulomb. Brał udział w wielu bitwach wojny o niepodległość Stanów Zjednoczonych. W kwietniu 1794 przemianowany na Antifederaliste, w 1795 na Victoire. Rozebrany 1799.
Couronne – jak już kiedyś pisałem, powstał może w 1749 jako liniowiec 74-działowy projektu Blaise’a Geslain, rozebrany w czerwcu 1766 i zastąpiony zbudowanym na jego miejsce 80-działowcem projektu Antoine’a Groignard (oraz Pierre’a Degay?), zwodowanym w Breście 05.1768. Około 1754 tony, 59,80 x 14,95 x 7,31 m. Brał udział w wojnie o niepodległość Stanów Zjednoczonych. Przypadkowo spłonął w Breście do linii wodnej w kwietniu 1781, odbudowany i zwodowany ponownie 18.09.1781. We wrześniu 1792 przemianowany na Ca Ira, zdobyty przez Anglików 14.03.1795 i wcielony do Royal Navy bez zmiany nazwy. W wyniku wypadku spłonął w zatoce Saint Florent (Korsyka) 11.04.1796.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach
Saint Esprit - zwodowany w Breście 12.10.1765. Około 2050 ton, 59,91 x 15,76 x 7,56 m. Projektant Joseph-Louis Ollivier. Brał udział w wojnie o niepodległość Stanów Zjednoczonych. W lutym 1794 przemianowany na Scipion. Zatonął 26.01.1795 w sztormie koło Brestu.
Languedoc - zwodowany w Tulonie 14.05.1766. Około 2100 ton, 61,10 x 15,71 x 7,53 m. Projektant Joseph-Marie-Blaise Coulomb. Brał udział w wielu bitwach wojny o niepodległość Stanów Zjednoczonych. W kwietniu 1794 przemianowany na Antifederaliste, w 1795 na Victoire. Rozebrany 1799.
Couronne – jak już kiedyś pisałem, powstał może w 1749 jako liniowiec 74-działowy projektu Blaise’a Geslain, rozebrany w czerwcu 1766 i zastąpiony zbudowanym na jego miejsce 80-działowcem projektu Antoine’a Groignard (oraz Pierre’a Degay?), zwodowanym w Breście 05.1768. Około 1754 tony, 59,80 x 14,95 x 7,31 m. Brał udział w wojnie o niepodległość Stanów Zjednoczonych. Przypadkowo spłonął w Breście do linii wodnej w kwietniu 1781, odbudowany i zwodowany ponownie 18.09.1781. We wrześniu 1792 przemianowany na Ca Ira, zdobyty przez Anglików 14.03.1795 i wcielony do Royal Navy bez zmiany nazwy. W wyniku wypadku spłonął w zatoce Saint Florent (Korsyka) 11.04.1796.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach
-
Nowak Krzysztof
- Posty: 2316
- Rejestracja: 2004-08-26, 21:03
- Lokalizacja: Częstochowa
-
Krzysztof Gerlach
- Posty: 4473
- Rejestracja: 2006-05-30, 08:52
- Lokalizacja: Gdańsk
Marseillais – 74-działowiec zwodowany w Tulonie 16.07.1766. Około 1550 ton, 54,27 x 14,79 x 6,82 m. Uzbrojenie: 28 x 36-f, 30 x 18-f, na pokładach otwartych 16 x 8-f. Projektant Joseph-Veronique-Charles Chapelle. W służbie od 1767. Remontowany gruntownie 1775-76. Walczył w wojnie amerykańskiej w okresie 1778-1781. Remontowany 1788-89. W 1794 przemianowany na Vengeur du Peuple, zatonął 1.06.1794 w bitwie będącej dla Brytyjczyków bitwą Sławnego Pierwszego Czerwca, dla Francuzów bitwą 13 Prairiala, a dla polskich autorów książek marynistycznych, kiepsko obeznanych i z historią i z geografią – bitwą pod przylądkiem Finisterre.
74-działowce Bien Aime oraz Victoire, oba zbudowane w Lorient, tworzyły jeden typ. Około 1500 ton, 55,25 x 14,14 x 6,82 m. Uzbrojenie: 28 x 36-f, 30 x 18-f, na pokładach otwartych 16 x 8-f. Projektant Antoine Groignard.
Bien Aime – zakupiony na pochylni od Kompanii Wschodnioindyjskiej. Walczył w wojnie amerykańskiej. Skreślony z listy floty 1784, rozebrany 1785.
Victoire –walczył w wojnie amerykańskiej 1778-1781. Skreślony z listy floty 1782 i rozebrany.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach
74-działowce Bien Aime oraz Victoire, oba zbudowane w Lorient, tworzyły jeden typ. Około 1500 ton, 55,25 x 14,14 x 6,82 m. Uzbrojenie: 28 x 36-f, 30 x 18-f, na pokładach otwartych 16 x 8-f. Projektant Antoine Groignard.
Bien Aime – zakupiony na pochylni od Kompanii Wschodnioindyjskiej. Walczył w wojnie amerykańskiej. Skreślony z listy floty 1784, rozebrany 1785.
Victoire –walczył w wojnie amerykańskiej 1778-1781. Skreślony z listy floty 1782 i rozebrany.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach
-
Nowak Krzysztof
- Posty: 2316
- Rejestracja: 2004-08-26, 21:03
- Lokalizacja: Częstochowa
-
Krzysztof Gerlach
- Posty: 4473
- Rejestracja: 2006-05-30, 08:52
- Lokalizacja: Gdańsk
O fregacie Andromaque pisałem już 20 stycznia godz.21.37.
64-działowce Brillant (nie Brilliant) i Solitaire należały do typu Solitaire. Zwodowane w Breście. Około 1200-1260 ton, 50-51 x 13,2-13,3 x 6,4-6,5 m. Projektant Antoine Groignard. Uzbrojenie: 26 x 24-f, 28 x 12-f, na pokładach otwartych 10 x 6-f.
Brillant – zwodowany 09.1774. Walczył w kampanii adm. Suffrena w Indiach Wsch. 1778-1782. Od 1787 hulk, rozebrany 1797.
Solitaire – zwodowany 22.10.1774. W służbie od 1776. Walczył w wielu bitwach wojny amerykańskiej 1778-1782. Zdobyty przez Anglików 6.12.1782 i wcielony do Royal Navy bez zmiany nazwy. Sprzedany 1786.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach
64-działowce Brillant (nie Brilliant) i Solitaire należały do typu Solitaire. Zwodowane w Breście. Około 1200-1260 ton, 50-51 x 13,2-13,3 x 6,4-6,5 m. Projektant Antoine Groignard. Uzbrojenie: 26 x 24-f, 28 x 12-f, na pokładach otwartych 10 x 6-f.
Brillant – zwodowany 09.1774. Walczył w kampanii adm. Suffrena w Indiach Wsch. 1778-1782. Od 1787 hulk, rozebrany 1797.
Solitaire – zwodowany 22.10.1774. W służbie od 1776. Walczył w wielu bitwach wojny amerykańskiej 1778-1782. Zdobyty przez Anglików 6.12.1782 i wcielony do Royal Navy bez zmiany nazwy. Sprzedany 1786.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach
-
Nowak Krzysztof
- Posty: 2316
- Rejestracja: 2004-08-26, 21:03
- Lokalizacja: Częstochowa
.-
Krzysztof Gerlach
- Posty: 4473
- Rejestracja: 2006-05-30, 08:52
- Lokalizacja: Gdańsk
34-działowa fregata Atalante została zwodowana w Tulonie 15.03.1741. Około 440 ton, 37,37 x 10,07 x 4,87 m. Załoga: 250. Uzbrojenie: 8 x 12-f, 22 x 8-f, 4 x 4-f albo 12 x 12-f i 22 x 8-f. Projektant Joseph-Veronique-Charles Chapelle. Typowa fregata półtorapokładowa, tzn. z normalnie obsadzonym górnym pokładem oraz dodatkowo niewielką liczbą dział (i furt) na pokładzie dolnym. Brała udział w różnych bitwach od 1744. W 1759 uczestniczyła (w pewnym sensie, pisałem o tym bliżej w artykule o działaniach flot w bitwie o Quebec, gdzie zamieściłem też plany fregaty tego samego typu); próbując się następnie wydostać z Rzeki Św. Wawrzyńca utknęła na mieliźnie 17.06.1760 i została spalona przez Anglików.
26-działowa fregata Medee klasy de 8 została zwodowana w Breście 02.1741. Około 380 ton, 38,19 x 10,29 x 5,09 m. Uzbrojenie: 26 x 8-f. Projektant Blaise Ollivier. Nie całkiem pierwszy okręt takiej budowy, ale jednak bardzo nowatorska konstrukcja: Ollivier „wziął” koncepcję klasycznego dwupokładowca, pozbawił go całkowicie furt na dolnym pokładzie, dzięki czemu pokład ten mógł się znaleźć niżej (obniżając kadłub, polepszając stateczność i nawietrzność) i wyposażył górny pokład w komplet dział, na skutek czego były znacznie wyżej nad wodą niż na dotychczasowych żaglowcach jednopokładowych, a załoga wygodnie pomieściła się piętro niżej, na wolnej od armat płaszczyźnie. W niedługim czasie taka konstrukcja stała się znakiem rozpoznawczym każdej nowoczesnej fregaty żaglowej. Przy okazji pozbawił pokład rufowy i dziobowy nie tylko wszelkiej artylerii, lecz nawet nadburć, co jeszcze bardziej podniosło walory żeglarskie Medee – oczywiście to się akurat nie przyjęło w miarę wzrostu wymiarów fregat, bowiem zanadto osłabiało siłę bojową i pozbawiało załogę pokładową jakiejkolwiek ochrony. W służbie od 1741. Zdobyta przez Anglików 4.04.1744 i nazwana Medea, praktycznie nigdy nie wcielona do aktywnej służby. W 1745 sprzedana, stała się angielskim okrętem korsarskim Boscawen.
64-działowiec Reflechi należał do typu Solitaire. Zwodowany w Rochefort. Około 1260 ton, 50 x 13,3 x 6,5 m. Projektant Antoine Groignard. Uzbrojenie: 26 x 24-f, 28 x 12-f, na pokładach otwartych 10 x 6-f. Uczestniczył w wojnie amerykańskiej 1779-1783. Od 1788 hulk.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach
26-działowa fregata Medee klasy de 8 została zwodowana w Breście 02.1741. Około 380 ton, 38,19 x 10,29 x 5,09 m. Uzbrojenie: 26 x 8-f. Projektant Blaise Ollivier. Nie całkiem pierwszy okręt takiej budowy, ale jednak bardzo nowatorska konstrukcja: Ollivier „wziął” koncepcję klasycznego dwupokładowca, pozbawił go całkowicie furt na dolnym pokładzie, dzięki czemu pokład ten mógł się znaleźć niżej (obniżając kadłub, polepszając stateczność i nawietrzność) i wyposażył górny pokład w komplet dział, na skutek czego były znacznie wyżej nad wodą niż na dotychczasowych żaglowcach jednopokładowych, a załoga wygodnie pomieściła się piętro niżej, na wolnej od armat płaszczyźnie. W niedługim czasie taka konstrukcja stała się znakiem rozpoznawczym każdej nowoczesnej fregaty żaglowej. Przy okazji pozbawił pokład rufowy i dziobowy nie tylko wszelkiej artylerii, lecz nawet nadburć, co jeszcze bardziej podniosło walory żeglarskie Medee – oczywiście to się akurat nie przyjęło w miarę wzrostu wymiarów fregat, bowiem zanadto osłabiało siłę bojową i pozbawiało załogę pokładową jakiejkolwiek ochrony. W służbie od 1741. Zdobyta przez Anglików 4.04.1744 i nazwana Medea, praktycznie nigdy nie wcielona do aktywnej służby. W 1745 sprzedana, stała się angielskim okrętem korsarskim Boscawen.
64-działowiec Reflechi należał do typu Solitaire. Zwodowany w Rochefort. Około 1260 ton, 50 x 13,3 x 6,5 m. Projektant Antoine Groignard. Uzbrojenie: 26 x 24-f, 28 x 12-f, na pokładach otwartych 10 x 6-f. Uczestniczył w wojnie amerykańskiej 1779-1783. Od 1788 hulk.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach
-
Janusz Kluska
- Posty: 1158
- Rejestracja: 2006-05-14, 20:44
- Lokalizacja: Wodzisław Śląski
-
Krzysztof Gerlach
- Posty: 4473
- Rejestracja: 2006-05-30, 08:52
- Lokalizacja: Gdańsk
Armorique – wodowanie 1.03.1862, wejście do służby 1863.
Bourayne - wodowanie 05.1869, wejście do służby 04.1870. (Jeśli uważać, że tworzyły one wszystkie ten sam typ, to pozostałe: Beautemps-Beaupre – wodowanie 4.07.1872, wejście do służby 1874; Dayot - wodowanie 05.1869, wejście do służby 04.1870; Duchaffault - wodowanie 17.10.1872, wejście do służby 1874; Ducouedic - wodowanie 30.03.1869, wejście do służby 1872; Hugon - wodowanie 6.08.1872, wejście do służby 1873 lub 1874; Kerguelen - wodowanie 19.09.1872, wejście do służby 1874; Kersaint - wodowanie 7.09.1869, wejście do służby 17.08.1870; Segond - wodowanie 24.05.1869, wejście do służby 1872; Vaudreuil - wodowanie 26.08.1870, wejście do służby 1873).
Decres - wodowanie 10.09.1866, wejście do służby 1868.
Infernet - wodowanie 27.05.1869, wejście do służby 1871. (Inne tego typu: Champlain - wodowanie 4.10.1872, wejście do służby 22.07.1874; La Clocheterie - wodowanie 20.08.1872, wejście do służby 1874; Sane - wodowanie 9.04.1870 lub 9.04.1869, wejście do służby 2.04.1872; Seignelay - wodowanie 1874, wejście do służby 1876; Dupetit-Thouars – wodowanie 27.08.1874, wejście do służby 28.09.1875 lub 1.01.1877; Fabert - wodowanie 1.08.1874, wejście do służby 1876 lub 25.10.1877).
Limier - wodowanie 21.12.1866, w służbie 1868. (Inne tego typu: D’Estree - wodowanie 24.01.1867, w służbie 7.12.1867; Hamelin - wodowanie 10.09.1866, w służbie 1868; Hermitte - wodowanie 1.06.1867 lub 4.07.1867, w służbie 16.07.1870; Volta - wodowanie 4.06.1867, w służbie 1869).
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach
Bourayne - wodowanie 05.1869, wejście do służby 04.1870. (Jeśli uważać, że tworzyły one wszystkie ten sam typ, to pozostałe: Beautemps-Beaupre – wodowanie 4.07.1872, wejście do służby 1874; Dayot - wodowanie 05.1869, wejście do służby 04.1870; Duchaffault - wodowanie 17.10.1872, wejście do służby 1874; Ducouedic - wodowanie 30.03.1869, wejście do służby 1872; Hugon - wodowanie 6.08.1872, wejście do służby 1873 lub 1874; Kerguelen - wodowanie 19.09.1872, wejście do służby 1874; Kersaint - wodowanie 7.09.1869, wejście do służby 17.08.1870; Segond - wodowanie 24.05.1869, wejście do służby 1872; Vaudreuil - wodowanie 26.08.1870, wejście do służby 1873).
Decres - wodowanie 10.09.1866, wejście do służby 1868.
Infernet - wodowanie 27.05.1869, wejście do służby 1871. (Inne tego typu: Champlain - wodowanie 4.10.1872, wejście do służby 22.07.1874; La Clocheterie - wodowanie 20.08.1872, wejście do służby 1874; Sane - wodowanie 9.04.1870 lub 9.04.1869, wejście do służby 2.04.1872; Seignelay - wodowanie 1874, wejście do służby 1876; Dupetit-Thouars – wodowanie 27.08.1874, wejście do służby 28.09.1875 lub 1.01.1877; Fabert - wodowanie 1.08.1874, wejście do służby 1876 lub 25.10.1877).
Limier - wodowanie 21.12.1866, w służbie 1868. (Inne tego typu: D’Estree - wodowanie 24.01.1867, w służbie 7.12.1867; Hamelin - wodowanie 10.09.1866, w służbie 1868; Hermitte - wodowanie 1.06.1867 lub 4.07.1867, w służbie 16.07.1870; Volta - wodowanie 4.06.1867, w służbie 1869).
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach
-
Nowak Krzysztof
- Posty: 2316
- Rejestracja: 2004-08-26, 21:03
- Lokalizacja: Częstochowa
-
Krzysztof Gerlach
- Posty: 4473
- Rejestracja: 2006-05-30, 08:52
- Lokalizacja: Gdańsk
Auguste - liniowiec 80-działowy zbudowany w Breście. Około 1900 ton, 60,45 x 14,95 x 7,47 m. Uzbrojenie: 30 x 36-f, 32 x 24-f, na pokładach otwartych 22 x 8-f. Projektant Leon-Michel Guignace. W aktywnej służbie od 1779, brał udział w kampaniach i bitwach wojny amerykańskiej. W marcu 1793 przemianowany na Jacobin, walczył w bitwie 13 Prairiala (1.06.1794), w grudniu 1794 przemianowany na Neuf Thermidor. Zatonął w sztormie z prawie całą załogą 9.01.1795 w pobliżu Brestu.
America – liniowiec 74-działowy typu Temeraire, zwodowany w Breście 21.05.1788. Około 1550 ton, 55,90 x 14,46 x 7,15 m. Uzbrojenie: 28 x 36-f, 30 x 18-f, na pokładach otwartych 16 x 8-f. Projektant Jacques-Noel Sane. Zdobyty 1.06.1794 przez Anglików w bitwie 13 Prairiala (Sławnego Pierwszego Czerwca) i wcielony do Royal Navy najpierw bez zmiany nazw, od 14.07.1795 jako Impetueux. W aktywnej służbie 1796-1802, 1803-1813. Rozebrany w grudniu 1813.
Apollon - liniowiec 74-działowy typu Temeraire, zwodowany w Rochefort 21.05.1788 lub 2.02.1788. Dane jak America. Uzbrojenie: 28 x 36-f, 30 x 18-f, na pokładach otwartych 16 x 8-f i 4 haubice 36-f. W lutym 1794 przemianowany na Gasparin, 16.05.1795 z powrotem na Apollon, a 17.12.1797 na Marceau. Rozebrany w 1798 lub krótko potem.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach
America – liniowiec 74-działowy typu Temeraire, zwodowany w Breście 21.05.1788. Około 1550 ton, 55,90 x 14,46 x 7,15 m. Uzbrojenie: 28 x 36-f, 30 x 18-f, na pokładach otwartych 16 x 8-f. Projektant Jacques-Noel Sane. Zdobyty 1.06.1794 przez Anglików w bitwie 13 Prairiala (Sławnego Pierwszego Czerwca) i wcielony do Royal Navy najpierw bez zmiany nazw, od 14.07.1795 jako Impetueux. W aktywnej służbie 1796-1802, 1803-1813. Rozebrany w grudniu 1813.
Apollon - liniowiec 74-działowy typu Temeraire, zwodowany w Rochefort 21.05.1788 lub 2.02.1788. Dane jak America. Uzbrojenie: 28 x 36-f, 30 x 18-f, na pokładach otwartych 16 x 8-f i 4 haubice 36-f. W lutym 1794 przemianowany na Gasparin, 16.05.1795 z powrotem na Apollon, a 17.12.1797 na Marceau. Rozebrany w 1798 lub krótko potem.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach
-
Janusz Kluska
- Posty: 1158
- Rejestracja: 2006-05-14, 20:44
- Lokalizacja: Wodzisław Śląski
Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedź. Poproszę o podanie uzbrojenia jak też opancerzenia okrętów typu Devastation zw. batterie flottanes. Jaki był sens budowy tych okrętów. Mam też pytanie o zwroty, poproszę o ich angielskie odpowiedniki:
Fregate cuirasse a fort central et a eperon
Fregate cuirasse de 1er rang
Cuirassee de 2me classe
Batteries flottantes
Premiers grands cuirassés
Cuirasses de croisière
Garde-côtes cuirassés
Grands cuirassés d’escadre
Bâtiments de ligne
Cuirassés étrangers. Pozdrawiam Janusz
Fregate cuirasse a fort central et a eperon
Fregate cuirasse de 1er rang
Cuirassee de 2me classe
Batteries flottantes
Premiers grands cuirassés
Cuirasses de croisière
Garde-côtes cuirassés
Grands cuirassés d’escadre
Bâtiments de ligne
Cuirassés étrangers. Pozdrawiam Janusz
-
Krzysztof Gerlach
- Posty: 4473
- Rejestracja: 2006-05-30, 08:52
- Lokalizacja: Gdańsk
Batterie flottante = bateria pływająca. Termin stosowany w różnych czasach, stąd i różne miewał znaczenia. Ogólnie można ostrożnie podsumować, że w epoce przed-pancernej oznaczał okręt, który mógł się samodzielnie poruszać, ale raczej niemrawo i niedaleko, a przeznaczony był stworzenia silnej zapory artyleryjskiej i wspomagania baterii lądowych w szczególnych (np. zagrożonych) punktach, tzn. przy ochronie portów, ujść rzek, wspierania desantów na nieodległych od własnego portu wybrzeżach itd. Mając ograniczone możliwości manewrowe i zasięg mógł zabierać niestandardowe zestawy uzbrojenia. Najczęściej nie były to oryginalne konstrukcje, tylko stare okręty zupełnie „normalnych” kategorii, zdeklasowane u schyłku kariery.
Jednak pływające baterie typu Devastation powstały w zupełnie innych okolicznościach. W czasie wojny krymskiej alianci osiągnęli na morzach tak druzgocącą przewagę, że nie mieli z kim się bić. Ponieważ równocześnie na lądzie wiodło się im znacznie gorzej, powstała naturalna potrzeba włączenia flot do akcji przeciwko celom lądowym. I tu okazało się, że znakomite, pełnomorskie okręty żaglowo-parowe i żaglowe Wielkiej Brytanii i Francji są do takich działań prawie zupełnie nieprzydatne. Gładkolufowa artyleria miała mały zasięg, żeliwne kule i granaty niewiele mogły zdziałać przeciwko granitowym fortyfikacjom. Aby poczynić Rosjanom jakieś szkody, trzeba było w tej sytuacji podchodzić bardzo blisko do brzegu, a tego nie mogły uczynić normalne okręty o dużym zanurzeniu. Zaczęto więc masowo budować małe kanonierki o niewielkim zanurzeniu, bardzo przydatne, ale o zerowych właściwościach defensywnych, bardzo łatwe do zniszczenia przez dobrze obsługiwane działa lądowe. Francuzi wpadli na pomysł wybudowania czegoś na kształt tratwy, aby zanurzała się jak najmniej, wielkiej, aby mieściła silne uzbrojenie, opancerzenia jej najgrubszymi płytami żelaznymi, jakie potrafiono wówczas wykonać, aby zyskać odporność, i wyposażenia w mały silnik parowy, by na akwenie walki mogła samodzielnie manewrować. Okręty te były potwornymi baliami, które trzeba było sprowadzić z Francji na Morze Czarne na holach (same nie byłyby w stanie dopłynąć), niesterownymi (potrzebowały trzech sterów oraz dwóch mieczy) i kapryśnymi, ale w tym, do czego je zbudowano, sprawdziły się znakomicie. Mogły podpływać niemal bezkarnie do najsilniejszych umocnień rosyjskich i niszczyć je ogniem swoich ciężkich dział.
Na temat uzbrojenia i opancerzenie okrętów typu Devastation jest w literaturze wiele sprzecznych informacji. Zaraz się ktoś odezwie, że w takiej to a takiej książce, piśmie czy na stronie internetowej jest inaczej, więc uprzedzam – wiem o tym doskonale, lecz na podstawie analizy około pół setki takich opracowań uważam za najbardziej prawdopodobne:
pancerz burtowy z żelaza pudlarskiego gruby maksymalnie na około 110 mm, w rejonie baterii około 100 cm, na podkładzie dębowym grubości 44 cm. Dębowy pokład pokryty cienką blachą żelazną; uzbrojenie: 18 dział, w tym 16 armat 50-funtowych w baterii i dwie karonady 18-funtowe lub 2 działa 12-funtowe na spardeku.
Zwroty – to nie takie proste, ponieważ oba Pana założenia: a) że Anglicy musieli mieć identyczne kategorie w swojej marynarce i je tylko po swojemu nazywali; b) że ja się znam w ogóle na epoce pancerza – są, delikatnie mówiąc, zbyt pochopne. W każdym razie zrobię, co mogę, ale bez pretensji o zgodność z urzędowymi klasyfikacjami.
Fregate cuirasse a fort central et a eperon – opancerzona fregata centralno-bateryjna z ostrogą dziobową (taranem). Dla Brytyjczyków dosłownie Central battery armoured frigate with ram, ale naprawdę używali tylko nazwy Central battery ship (Central Battery Ironclad)
Fregate cuirasse de 1er rang – opancerzona fregata pierwszej rangi – armoured cruiser albo armoured ship
Cuirasse de 2me classe – pancerniki (lub okręty opancerzone) drugiej klasy – to już pytanie nie do mnie!
Premiers grands cuirassés – pierwsze wielkie pancerniki (znowu nie do mnie, ale bardzo wątpię, by to w ogóle była jakaś kategoria)
Cuirasses de croisière – tutaj zapewne wstawił Pan prawidłowe czcionki francuskie, lecz język FOW przerobił to w sposób, którego nie potrafię odcyfrować (proszę to napisać polskimi literami, bez daszków i ogonków, to się coś przejaśni). Być może pierwsza część brzmiała Croiseurs cuirasses = krążowniki pancerne – First Class cruisers (armoured cruisers)
Garde-cotes cuirasses – pancerniki (okręty opancerzone) obrony wybrzeża – Coastal Defence Ironclads
Grands cuirassés d’escadre – wielkie pancerniki eskadrowe – nie wiem czy Anglicy mieli taką kategorię
Batiments de ligne – okręty liniowe – ships of the line
Cuirassés étrangers – pancerniki cudzoziemskie, czyli z innych krajów; to z pewnością nie kategoria.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach
Jednak pływające baterie typu Devastation powstały w zupełnie innych okolicznościach. W czasie wojny krymskiej alianci osiągnęli na morzach tak druzgocącą przewagę, że nie mieli z kim się bić. Ponieważ równocześnie na lądzie wiodło się im znacznie gorzej, powstała naturalna potrzeba włączenia flot do akcji przeciwko celom lądowym. I tu okazało się, że znakomite, pełnomorskie okręty żaglowo-parowe i żaglowe Wielkiej Brytanii i Francji są do takich działań prawie zupełnie nieprzydatne. Gładkolufowa artyleria miała mały zasięg, żeliwne kule i granaty niewiele mogły zdziałać przeciwko granitowym fortyfikacjom. Aby poczynić Rosjanom jakieś szkody, trzeba było w tej sytuacji podchodzić bardzo blisko do brzegu, a tego nie mogły uczynić normalne okręty o dużym zanurzeniu. Zaczęto więc masowo budować małe kanonierki o niewielkim zanurzeniu, bardzo przydatne, ale o zerowych właściwościach defensywnych, bardzo łatwe do zniszczenia przez dobrze obsługiwane działa lądowe. Francuzi wpadli na pomysł wybudowania czegoś na kształt tratwy, aby zanurzała się jak najmniej, wielkiej, aby mieściła silne uzbrojenie, opancerzenia jej najgrubszymi płytami żelaznymi, jakie potrafiono wówczas wykonać, aby zyskać odporność, i wyposażenia w mały silnik parowy, by na akwenie walki mogła samodzielnie manewrować. Okręty te były potwornymi baliami, które trzeba było sprowadzić z Francji na Morze Czarne na holach (same nie byłyby w stanie dopłynąć), niesterownymi (potrzebowały trzech sterów oraz dwóch mieczy) i kapryśnymi, ale w tym, do czego je zbudowano, sprawdziły się znakomicie. Mogły podpływać niemal bezkarnie do najsilniejszych umocnień rosyjskich i niszczyć je ogniem swoich ciężkich dział.
Na temat uzbrojenia i opancerzenie okrętów typu Devastation jest w literaturze wiele sprzecznych informacji. Zaraz się ktoś odezwie, że w takiej to a takiej książce, piśmie czy na stronie internetowej jest inaczej, więc uprzedzam – wiem o tym doskonale, lecz na podstawie analizy około pół setki takich opracowań uważam za najbardziej prawdopodobne:
pancerz burtowy z żelaza pudlarskiego gruby maksymalnie na około 110 mm, w rejonie baterii około 100 cm, na podkładzie dębowym grubości 44 cm. Dębowy pokład pokryty cienką blachą żelazną; uzbrojenie: 18 dział, w tym 16 armat 50-funtowych w baterii i dwie karonady 18-funtowe lub 2 działa 12-funtowe na spardeku.
Zwroty – to nie takie proste, ponieważ oba Pana założenia: a) że Anglicy musieli mieć identyczne kategorie w swojej marynarce i je tylko po swojemu nazywali; b) że ja się znam w ogóle na epoce pancerza – są, delikatnie mówiąc, zbyt pochopne. W każdym razie zrobię, co mogę, ale bez pretensji o zgodność z urzędowymi klasyfikacjami.
Fregate cuirasse a fort central et a eperon – opancerzona fregata centralno-bateryjna z ostrogą dziobową (taranem). Dla Brytyjczyków dosłownie Central battery armoured frigate with ram, ale naprawdę używali tylko nazwy Central battery ship (Central Battery Ironclad)
Fregate cuirasse de 1er rang – opancerzona fregata pierwszej rangi – armoured cruiser albo armoured ship
Cuirasse de 2me classe – pancerniki (lub okręty opancerzone) drugiej klasy – to już pytanie nie do mnie!
Premiers grands cuirassés – pierwsze wielkie pancerniki (znowu nie do mnie, ale bardzo wątpię, by to w ogóle była jakaś kategoria)
Cuirasses de croisière – tutaj zapewne wstawił Pan prawidłowe czcionki francuskie, lecz język FOW przerobił to w sposób, którego nie potrafię odcyfrować (proszę to napisać polskimi literami, bez daszków i ogonków, to się coś przejaśni). Być może pierwsza część brzmiała Croiseurs cuirasses = krążowniki pancerne – First Class cruisers (armoured cruisers)
Garde-cotes cuirasses – pancerniki (okręty opancerzone) obrony wybrzeża – Coastal Defence Ironclads
Grands cuirassés d’escadre – wielkie pancerniki eskadrowe – nie wiem czy Anglicy mieli taką kategorię
Batiments de ligne – okręty liniowe – ships of the line
Cuirassés étrangers – pancerniki cudzoziemskie, czyli z innych krajów; to z pewnością nie kategoria.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach
