MiKo pisze:Szybkie poszukiwania w googlach mówią że lufę armaty 14-cali trzeba było podgrzać do niecałych 300 stopni C.
IMHO:Maciej pisze:Też jestem przekonany, że został wymieniony wewnętrzny przewów lufy na nowy o właściwym kalibrze ( często można spotkać twierdzenie o przekalibrowaniu poprzez rozwiercenie starej lufy, co nie do końca jest prawdą... )
Nie wiem. Ale czy to ważne (jeśli dobrze zrozumiałem wytrzeszczone oczyKsenofont pisze:MiKo pisze:Szybkie poszukiwania w googlach mówią że lufę armaty 14-cali trzeba było podgrzać do niecałych 300 stopni C.
A do jakich temperatur rozgrzewałay się lufy 14" po 20-30 strzałach?!?
X
)? nagrzewało się wszystko razem. I to najpierw rdzeń, a dopiero potem płaszcz. Nie długość, a szerokość, czyli ile wystaje poza krawędź skorupy pocisku...MiKo pisze:Tak na oko to około 5 caliKsenofont pisze:Pierścień wiodący pocisku 15" to jaką ma szerokość? pół cala - może mniej.
X
ale czy mógłbym prosić o krótkie wyjaśnienie, jak względem siebie (w przekroju poprzecznym) są ułożone: płaszcz lufy, koszulka i rura rdzeniowa (ta z gwintem...)?
więc może się mocno mylę.
Aha zanaczy się chodzi o wyskość... to zanczy głębokość...X pisze:Nie długość, a szerokość, czyli ile wystaje poza krawędź skorupy pocisku...
Piękny rysunek dwóch pocisków - a nie masz może z wymiarami (średnicami)? I to francuskich i brytyjskich - łącznie.
Pozdrawiam
Ksenofont
i tak nie wiem jeśli chodzi o te 381 i 380 
Przy 300 stopniach C dla stali stopowych nie ma chyba trwałego odkształcenia struktury materiału.X pisze: A o temperaturę to się pytam dlatego, że nie wyobrażam sobie, żeby w warunkach bojowych osiągało się temperaturę zbliżoną do tej, podczas której następowały zmiany w strukturze materiału lufy.
Czyli temperatura, przy której wymieniało sie koszulki, chyba było nieco wyższa niż 300 stopni. (Co nie znaczy, że lufa 14" rozgrzewa się do 300 stopni)
Pozdrawiam
Ksenofont
Sprawy mają się tak, jak to podajesz; Dumas przytacza te same raporty, co Sarnet i LeVaillant. Chętnie dodałbym to i owo... Ale jeżeli za każdym razem będę się na Forum rozgadywał nad szczegółami, to tej monografii Richelieu nie będę miał już po co pisać.MiKo pisze:Problem celności armat Ryśka jest trochę złożony.Teller pisze:... Również typowy dla wielu ówczesnych pancerników był nadmierny rozrzut spowodowany zbytnią bliskością luf, we francuskim przypadku zwłaszcza w przyległych działach danej półwieży. Te same kłopoty cechowały pancerniki amerykańskie i japońskie, skutkując wprowadzeniem cewek opóźniających w układach centralnego odpału armat....
Podczas walk na Oceanie Indyjskim armaty Richelieu spisywały się już bez zarzutu, wykazując się zresztą zarówno dobrą celnością jak i szybkostrzelnością, zwłaszcza w porównaniu do armat 15" Mark I na wchodzących w skład Eastern Fleet pancernikach Queen Elizabeth, Valiant i Renown. Podajniki amunicji i układy odpału zmodernizowano dopiero po wojnie...
Faktem jest, że urządzenia opóźniające wystrzał dodano już po wojnie. W przeciwieństwie do swoich kolegów w innych flotach.
Nasuwa się więc pytanie czy Richelieu strzelając się w czasie wojny do jakiegoś okrętu miałby problemy z rozrzutem.
Faktem jest, że Brytyjczycy chwalili celność Richelieu podczas bombardowania Sabang, ale był to ostrzał celów lądowych, a tu trudno oceniać celność ognia.
Z tego co pamiętam to Rene Sarnet pisał o rozrzucie armat podczas testów w Mers-El-Kebir w 1948 roku. I tak z dystansu 29000y rozrzut wynosił 330y z urządzeniami opóźniającymi i 575y bez urządzeń. Są to bardzo dobre wyniki. 575y to jest 1,98% zasięgu a więc mimo braku opóźniania mieściło się w światowej normie (zalecane przez USN 1,8%, faktyczne 2,2%).
Jednak Dumas pisze trochę inaczej (mam tylko trochę skanów więc może coś pokręciłem, ale Teller mnie jak by co skontroluje).
Testy z 1947 roku - z dystansu 28,2 km dla pocisków AP ładunki zredukowane, rozrzut 870 m co daje 3,1%. Dla pocisków HC rozrzut dochodził do 1700 metrów z dystansu 25km (6.8%).
W 1948 po zainstalowaniu opóźniaczy testy w Mers-El-Kebir (te same co u Sarneta ?!?)
Z dystansu 25,7 km pociski AP, ładunki bojowe pełne, przy użyciu opóźniaczy: rozrzut średni 300m, rozrzut maks. 577m
Czyli ok.
Bez opóźniaczy: rozrzut średni 950m, rozrzut maks. 1710 m i to już jest nie ok. - średnio 3,7%
Jeśli dane z Dumasa są dobre (Teller - sprawdź plizzz) to wygląda, że Richelieu pływał przez całą wojnę z raczej gównianą artylerią.
Nie pomyliłem się. Nie chcę tu wyjść na zarozumiałego zrzędę - w końcu mylić się ma prawo każdykarolk pisze:krzysztofie, ciepło powoduje zmianę twardości materiału zwanego stalą (czyli skomplikowanego stopu metali najróżniejszych), nie można dowolnie podgrzewać czegoś takiego, jak lufa o tak ogromnej masie i niesamowitych siłach ją próbujących zniszczyć podczas strzelania, więc te całe obrabianie cieplne mi coś tutaj zupełnie nie pasi
faktem jednak jest, że koszulki wymieniano na okrętach i robiono tę czynność stosunkowo często, a Tellerowi prawdopodobnie pomyliły się etapy tworzenia nowej koszulki, która przechodzi obróbkę cieplną dla uzyskania stosownej twardości i w sposób tradycyjny, za pomocą wyciskania i wtłaczania specjalną prasą hydrauliczną, zastąpiła oryginalną o innym kalibrze...
- ale ja nie piszę tych tekstów przy komputerze 'na szybko', tylko z parudniowym wyprzedzeniem, otoczony dziesięcioma kilogramami poradników i tablic. Tudzież z wielką filiżanką Earl Greya opodal; pan doktor już dawno skonstatował że mam ciśnienie jak kocioł Wagnera i kawy kategorycznie zakazał. 
, ale idą święta i trochę czasu muszę poświęcić na inne sprawy. Jak na razie więc powiem tyle, że MiKo pisze to zupełnie prawidłowo. Na dogłębniejszą analizę metod pasowania w przypadku wtłaczania na gorąco muszę jednak mieć więcej czasu, bo stosuje się tu dość rzadką regułę stałego wałka, a to wymaga sięgnięcia do pełnych (a nie powszechnie dostępnych skróconych) tablic odchyłek; muszę za tym wpaść na Politbudę. 
