Wzór Tellera:
q={cos x / cos (x+y)}^2×n
gdzie:
q - grubość pancerza pionowego, którą trzeba by zastosować, aby pancerz był tak odporny jak nachylony.
Uwaga - q będzie różne dla różnych kątów upadku pocisku, a więc dla różnych dystansów walki - im mniejszy dystans tym pochylenie pancerza mniej daje
x - kąt padania pocisku,
y - kąt pochylenia pancerza
n - grubość pancerza pochylonego
Ciśnie mi się też na klawisze uwaga jak w powyższym wzorze Marka:
"Trzeba pamiętać, że wzór ten może służyć tylko do SZACOWANIA"
Wiadomo bowiem, że duży wpływ na przebijalność pancerza przy dużych kątach upadku ma kształt czepca ochronnego, czego wzór nie uwzględnia (muszę przyznać, że nie wiem na razie jak duży jest to wpływ
). Z testów wiadomo, że dla pocisków z różnymi czepcami ochronnymi (nawet przy tej samej masie, kalibrze i jakości użytego materiału) będziemy mieli różne przebijalności pancerza. Wydaje mi się jednak (i nie tylko mi
), że w wielu opracowaniach wykorzystywano właśnie "wzór Tellera" do podawania ekwiwalentów pancerza i tym samym, zapewne, do określania IZ. Niemcy stosowali inne wzory - bardziej skomplikowane... Jest też jeszcze jedna sprawa - nawet dwa teoretycznie identyczne pociski mogą dawać w praktyce różne rezultaty.
, bo się z nim zgadza
twierdzili , że typ Yamato wyciągał maks 27 węzłów, a o przeciążeniu siłowni nie może być mowy? 
