Włoskie okręty epoki żagla i pary

Janusz Kluska · Post autor: **Janusz Kluska** » 2009-12-19, 20:01

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedź.
Poproszę o opisanie korwety Stromboli (wod. 1844).
Pozdrawiam Janusz.

Krzysztof Gerlach · Post autor: **Krzysztof Gerlach** » 2009-12-19, 21:02

Stromboli – korweta bocznokołowa zbudowana dla marynarki Królestwa Obojga Sycylii w stoczni firmy William & Henry Pitcher w Northfleet, Gravesend, zwodowana w 1843. Wyporność 580 ton. Drewniany kadłub o wymiarach 50,10 x 8,66 m. Takielunek dwumasztowy. Jeden komin. Silnik firmy Maudslay, Sons & Field, 4-cylindrowy, o mocy 220 koni nominalnych. Dwa kotły miedziane. Uzbrojenie pierwotne: 2 działa haubiczne „Myllara” 60-funtowe, 4 działa haubiczne Paixhansa 20-funtowe, 2 brązowe działa 12-funtowe na lawetach polowych. Pierwotna załoga: 101.
Dotarła do Neapolu 28.09.1844. Od czerwca 1845 przewoziła różne osobistości, w tym króla Ferdynanda II i cara Rosji – obu z małżonkami (w 1846). Od czerwca 1846 pełniła czasowo służbę pocztowca państwowego. W 1848 transportowała żołnierzy. W 1850 powróciła do roli statku pasażerskiego dla książąt i księżnych. W czerwcu 1859 uczestniczyła w deportowaniu wygnańców politycznych, potem woziła żołnierzy. 7.09.1860 odmówiła wykonania rozkazów Ferdynanda II i przyłączyła się na redzie Neapolu do eskadry Królestwa Sardynii. Przeszła na stan marynarki zjednoczonych Włoch 17.03.1861, klasyfikowana jako bocznokołowa korweta 2 rangi, uzbrojona w 2 żelazne haubice 60-funtowe i 2 brązowe haubice 12-funtowe. Dalej pełniła głównie funkcje transportowe. Wycofana do rezerwy 10.06.1862 w Neapolu. Skreślona z listy floty 20.03.1865, wystawiona na sprzedaż 7.05.1875.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

AvM · Post autor: **AvM** » 2009-12-19, 23:40

bm tony 604
maszyny 440ihp

AvM · Post autor: **AvM** » 2009-12-20, 01:24

zwodowana w 1843.

A skoro drerwniany okret przyplynal we wrzesniu 1844 do Wlach, nie byl czasem wodowany w 1844 roku !

Krzysztof Gerlach · Post autor: **Krzysztof Gerlach** » 2009-12-20, 08:59

Oczywiście, że korweta Stromboli mogła być wodowana w 1844 - pan Janusz wziął z jakiegoś spisu rok 1844, również „Conway’s all the world’s fighting ships” podaje 1844, a opracowanie, z którego ja zaczerpnąłem datę 1843, nie jest akurat pod tym względem maksymalnie wiarygodne (aczkolwiek „Conway’s…” także nie jest).
Tym niemniej implikacja, jakoby okręt musiał być wprowadzony do służby koniecznie w roku wodowania, dlatego tylko, że był drewniany, jest absolutnie za daleko idąca. Można znaleźć wiele drewnianych jednostek żaglowych i parowych ukończonych nawet kilka lat po wodowaniu, CZASAMI z powodu rozmaitych problemów konstrukcyjnych. Na parowcach chodziło z reguły o kłopoty z maszynami i kotłami.
Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska · Post autor: **Janusz Kluska** » 2009-12-20, 12:04

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedź.
W przypadku tego tematu, korzystam z kilku źródeł internetowych:
http://www.mildb.org/data/pdf/sea/report/navitutte.pdf
http://navyworld.narod.ru/Itnidx.htm
http://digilander.libero.it/carandin/squassedio.htm
www.marina.difesa.it/storia/almanacco/Navi004.asp (ta jakoś nie chce mi się otwierać ostatnio).

Poproszę o opisanie okrętu liniowego Re Galantuomo (wod. 05.06.1850). Skąd taka nazwa tego okrętu liniowego?
Pozdrawiam Janusz.

Krzysztof Gerlach · Post autor: **Krzysztof Gerlach** » 2009-12-20, 14:46

Może od końca. Liniowiec ten przez większą część swojej kariery nosił nazwę Monarca. Dopiero 13.09.1860, kiedy znalazł się w składzie marynarki Królestwa Sardynii, został przemianowany na „Re Galantuomo”, co dosłownie znaczy „Król – dżentelmen”. Określenie to było przydomkiem króla Sardynii, Sabaudii i Piemontu Wiktora Emanuela II, jednego z trzech głównych architektów zjednoczenia Włoch i później pierwszego władcy tego państwa. Przydomek ten nadali mu za życia Włosi, u których cieszył się ogromną popularnością od wczesnej młodości. Nazwanie więc wielkiego okrętu należącego do marynarki Sardynii od wielce pochlebnego przydomka monarchy władającego Sardynią, a wkrótce potem większością Włoch, było naturalne.

Wracając zaś do samego okrętu, drewnianego liniowca żaglowego Monarca. Zbudowano go w Castellammare di Stabia dla marynarki Królestwa Obojga Sycylii, zwodowano 5.06.1850 czy dzień później. Wyporność 3669 czy 3611 ton, wymiary 58,4 x 15,5 m. Uzbrojenie pierwotne: 50 dział 30-funtowych, 28 dział haubicznych Paixhansa 30-funtowych i 6 dział haubicznych 60-funtowych. Załoga: około 700. Przeholowany 10.06.1850 do arsenału w Neapolu dla wykończenia i uzbrojenia. Przestał tam do 4.11.1852, potem włączony do aktywnej służby. Z końcem 1858 znalazł się w Castellammare di Stabia w celu przebudowy na okręt śrubowo-żaglowy, co obejmowało instalację 4 kotłów rurowych oraz silnika firmy Maudslay, Sons & Field o mocy 450 koni nominalnych, przywiezionego w 1857 z Londynu na pokładzie brytyjskiego parowca. Monarca wrócił po przebudowie do służby 10.07.1860, a już 13.08.1860 zaatakował parową korwetę garybaldczyków – Tukery. 6.09.1860 odmówił wykonania rozkazów Ferdynanda II i przyłączył się na redzie Neapolu do eskadry Królestwa Sardynii. 13.09.1860 został przemianowany na Re Galantuomo. W 1861 brał udział w blokowaniu Gaety i innych akcjach zbrojnych we Włoszech kontynentalnych i na Sycylii. Przeszedł na stan marynarki zjednoczonych Włoch 17.03.1861, klasyfikowany jako liniowiec śrubowy 3 rangi. Na początku 1862 wymieniono mu w Castellammare di Stabia śrubę (był bardzo wolnym okrętem). Ponownie w aktywnej służbie od maja 1862, uczestniczył w ćwiczeniach eskadry ewolucji bitewnych, woził koronowane głowy, w 1863-1864 przetransportował do Nowego Jorku załogę budowanej tam opancerzonej fregaty parowej „Re d’Italia”. Od połowy 1865 okręt szkolny artylerzystów, pływał po wodach włoskich do 1866. W drugiej połowie maja 1866 wyposażony w Taranto w nowy zestaw dział: 4 gwintowane działa 160-f, 6 gładkolufowych dział 200-f, 2 gładkolufowe haubice 200-f, 24 gładkolufowe działa 160-f, 4 gwintowane działa 120-f oraz 7 gwintowanych brązowych dział 8-f na lawetach polowych. Pełnił rolę okrętu szkolnego artylerzystów do 1871, wycofany do rezerwy 1.01.1875, skreślony z listy floty 31.03.1875, używany potem przez jakiś czas jako koszary.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

AvM · Post autor: **AvM** » 2009-12-20, 16:43

Maszyny 1059 iHP zamowione w 1856 roku

Krzysztof Gerlach · Post autor: **Krzysztof Gerlach** » 2009-12-20, 21:07

A masz może jakieś informacje na temat konstrukcji tego silnika? Włosi piszą o "maszynie bezpośredniego działania", co oczywiście ma wiele odrębnych znaczeń, lecz w końcu lat 1850-tych określało NA OGÓŁ silnik z krótkim korbowodem, leżącym po tej samej stronie wału korbowego, co cylinder i tłoczysko. Tymczasem firma Maudslay w tych czasach słynęła przede wszystkim z podwójnotłoczyskowych silników z tzw. powrotnym (długim) korbowodem, poruszającym się po przeciwnej stronie wału korbowego niż cylinder, więc owo określenie trochę mnie dziwi - ja niestety nie znalazłem bliższych szczegółów instalacji na tym okręcie.
Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska · Post autor: **Janusz Kluska** » 2009-12-21, 21:29

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedź.
Poproszę o opisanie fregaty Francesco Carraciolo (wod. 08.06.1811).
Pozdrawiam Janusz.

Krzysztof Gerlach · Post autor: **Krzysztof Gerlach** » 2009-12-21, 23:35

Carolina – 44-działowa drewniana fregata żaglowa klasy de 18, typu Pallas, zbudowana w Neapolu dla marynarki satelickiego wobec Francji Królestwa Neapolu (w którym „panował” napoleoński marszałek, Joachim Murat), zwodowana 16.06.1811. Projektant Jacques-Noël Sané. Nośność 800 ton, wyporność 1578 (1616) ton. Wymiary: 46,77 x 12,18 x 6,33 m. Uzbrojenie pierwotne: na pokładzie głównym 28 x 18-f, na pokładach odkrytych 8 x 8-f i 8 karonad 36-f. Pierwszego czerwca 1815 podniosła w Neapolu banderę Burbonów i stała się jednostką marynarki Królestwa Obojga Sycylii z nazwą zmienioną na Amalia. Pomagała zwalczać rozmaite ruchy rewolucyjne, woziła dostojników i żołnierzy w latach 1820-1830. W lipcu 1841 skierowana na gruntowny remont do Castellammare di Stabia, zakończony u schyłku 1842. Uzbrojenie: 24 działa 18-f, 4 działa haubiczne Paixhansa 30-f, 16 dział 24-f. W lipcu 1843 wysłana do Rio de Janeiro, dokąd dotarła 3.09.1843. Wróciła do Neapolu 25.12.1843. Była w Rio de Janeiro też w 1844. W 1848 i 1849 woziła żołnierzy w ramach zwalczania wystąpień rewolucyjnych Wiosny Ludów. W latach 1851-1858 należała do eskadry ćwiczebnej. W 1860 odmówiła wykonania rozkazów Ferdynanda II i przyłączyła się na redzie Neapolu do eskadry Królestwa Sardynii. Została przemianowana na Carraciolo w 1860 lub 1861. Przeszła na stan marynarki zjednoczonych Włoch 17.03.1861, klasyfikowana jako fregata żaglowa 2 rangi. Rozkazem z 14.06.1863 przeklasyfikowana na korwetę 2 rangi. Wycofana do rezerwy 12.10.1864, skreślona z listy floty 18.06.1865.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Nowak Krzysztof · Post autor: **Nowak Krzysztof** » 2009-12-22, 18:31

Witam, czy fregata LETIZIA, zbudowana dla Królestwa Neapolu w 1811 była tego samego typu co omawiana wyżej CAROLINA ?
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.

Krzysztof Gerlach · Post autor: **Krzysztof Gerlach** » 2009-12-22, 19:38

Nie.
Była to dwukrotnie mniejsza korweta 32-działowa. Zdaniem Demerliaca zwodowana 25.12.1812.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach

Krzysztof Gerlach · Post autor: **Krzysztof Gerlach** » 2009-12-22, 19:39

Nadal nie wiem, jakiego dokładnie typu był silnik na żaglowo-śrubowym liniowcu Monarca (przyszłym Re Galantuomo), lecz pewną ciekawostką jest, że konwersja tego okrętu z żaglowca na śrubowiec należała do najbardziej spartaczonych w historii. Oczywiście sam fakt, że chodziło o jednostkę pierwotnie czysto żaglową, dopiero potem przebudowaną na śrubowo-żaglową, trochę inżynierów i stoczniowców usprawiedliwia, bowiem takie twory rzadko kiedy dorównywały konstrukcjom, które już w chwili wodowania przystosowano do podwójnego napędu. Również wybór wielkości silnika dla dwupokładowego okrętu liniowego – zaledwie 450 koni nominalnych –nie dawał szans na jakieś imponujące osiągi. Jednak uzyskana pierwotnie prędkość – zaledwie 4 węzły (!) – była kompromitująca. Brytyjskie okręty „blokadowe”, identycznego pochodzenia, z identycznymi sinikami i kadłubami podobnej wielkości, a nieporównanie starsze, rozwijały 7-9 węzłów. Zresztą także i Monarca, po wymianie w 1862 śruby na czteroskrzydłową, uzyskiwał 7-8 węzłów. Jednak nawet wtedy jego rejs w 1864 do USA stanowił ciężką próbę dla załogi i trwał (licząc tylko od wyjścia od Gibraltaru) prawie 4 miesiące. Powrotna droga była jeszcze gorsza (chociaż krócej trwająca), bowiem liniowiec natrafił na gwałtowny sztorm i mało nie zatonął.
Krzysztof Gerlach

Janusz Kluska · Post autor: **Janusz Kluska** » 2009-12-24, 23:19

Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedź.
Poproszę o opisanie okrętów Gulnara (wod. 16.12.1834) i Ichnusa (wod. 27.07.1837).
Pozdrawiania Janusz.

Krzysztof Gerlach · Post autor: **Krzysztof Gerlach** » 2009-12-25, 09:52

Gulnara, Ichnusa – awiza bocznokołowe zbudowane dla marynarki Królestwa Sardynii. Wyporność 450 ton, wymiary 34,80 x 7,08 (Gulnara) i 34,90 x 7,10 (Ichnusa). Silnik firmy Fawcett & Preston o mocy 90 koni nominalnych, jeden komin. Takielunek dwumasztowego szkunera rejowego. Uzbrojenie pierwotne: 4 działa (8-funtowe lub 80-funtowe, najprawdopodobniej gdzieś błąd drukarski).

Awizo Gulnara zostało zbudowane w Blackwall, zwodowane 16.12.1834. Kupione przez rząd Sardynii opuściło Londyn w kwietniu 1835, dotarło do Genui 15.05.1835 (przeprowadziła je włoska załoga, przywieziona do Gravesend na fregacie Regina już 1.11.1834). W okresie 06.1835-05.1848 służyło czasowo w państwowej służby pocztowej. W tym czasie miało wymieniany kocioł (1841) – nowy przywieziono z Marsylii. Od czerwcu 1848 do maja 1849 działało na Adriatyku w składzie sardyńskiej marynarki wojennej. W 1850 woziło z Aleksandrii do Genui konie arabskie dla księcia Alberto della Marmora. Od 24.03.1852 do 10.03.1853 znów służyło w państwowej służbie pocztowej (tym razem na trasie Genua-Cagliari-Tunis). Potem do końca 1854 wypożyczone bezpłatnie armatorowi Rubatino dla obsługi połączenia Cagliari-Tunis. W lipcu 1855 wysłane na Krym z żołnierzami korpusu sardyńskiego. Działało tam (Bosfor, Beikos, Bałakława) do czerwca 1856. W 1860 współdziałało z Garibaldim. Przeszło na stan marynarki zjednoczonych Włoch 17.03.1861, klasyfikowane jako awizo bocznokołowe 2 rangi, uzbrojone w 1 działo 40-f i 2 haubice 60-f. W latach 1861-1865 służyło do utrzymywania łączności między Elbą a kontynentem. Wysłane z Genui 31.10.1865 dla objęcia placówki morskiej w Konstantynopolu, dokąd dotarło 3.12.1865. Wróciło w maju 1866. Służyło aktywnie na Morzu Śródziemnym (w tym jako okręt hydrograficzny) do maja 1872, potem stało w rezerwie, przerwanej tylko krótkim rejsem do Tulonu i Marsylii w 1874. Skreślone z listy floty 31.08.1874.

Awizo Ichnusa zostało zbudowane w Foce, zwodowane 27.07.1837. Próby morskie przeprowadzono 19.10.1837. Skierowane do państwowej służby pocztowej 16.11.1837. W 1845 woziło książąt, eskortowało cara z małżonką. Od czerwcu 1848 do maja 1849 działało na Adriatyku w składzie sardyńskiej marynarki wojennej. Pod koniec czerwca 1851 ponownie skierowane do państwowej służbie pocztowej (od kwietnia 1852 do stycznia 1853 na trasie Genua-Cagliari-Tunis). W 1860 działało na wodach włoskich przeciwko marynarce Królestwa Obojga Sycylii. Przeszło na stan marynarki zjednoczonych Włoch 17.03.1861, klasyfikowane jako parowiec bocznokołowy, uzbrojony w 1 działo 40-f i 2 haubice 60-f. W końcu marca 1862 włączone do eskadry ewolucji bitewnych, popłynęło wraz z nią do portów Lewantu i na Morze Czarne. Od 14.04.1863 klasyfikowane jako awizo bocznokołowe 2 rangi. Przez cały rok 1863 transportowało żołnierzy między różnymi portami Włoch, wycofane do rezerwy 1.11.1863. Ponownie wprowadzone do służby 1.08.1864, przeszło na Adriatyk. Wycofane 1.01.1867, skreślone z listy floty 10.10.1867.

Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach