Panie Krzysztofie, poproszę Pana o opisanie trzech kanonierek: Vixen (wod. 18.11.1865), Viper (wod. 21.12.1865) i Waterwich (wod. 28.06.1866). Jakie były róznice pomiędzy nimi?
Pozdrawiam Janusz.
Okręty Royal Navy, XVII-XIX w. (5)
-
Krzysztof Gerlach
- Posty: 4478
- Rejestracja: 2006-05-30, 08:52
- Lokalizacja: Gdańsk
Vixen, Viper i Waterwitch były eksperymentalnymi kanonierkami opancerzonymi (nieudanymi), zamówionymi w 1864. Zaprojektował je kontradm. George Elliot i Wydział Kontrolera. Stanowiły efekt dość poronionej koncepcji połączenia pancerza z wielkich okrętów z uzbrojeniem i charakterystyką kanonierki. Miały niemal identyczne wymiary (w wymienionej kolejności 160’0” x 32’5” x 11’0”, tonaż 754 tony, wyporność 1228 ton; 160’0” x 32’0” x 11’0”, tonaż 737 ton, wyporność 1228 ton; 162’0” x 32’1” x 11’0’, tonaż 777 ton, wyporność 1280 ton), identyczną załogę (80 osób), uzbrojenie (dwa 7-calowe, gwintowane działa odprzodowe o masie 6,5 tony każde, usytuowane obrotowo w osi okrętu, dwa 20-funtowe działka odtylcowe), opancerzenie (pas pancerny oraz grodzie grubości 4,5 cala, na warstwie teku grubości 10 cali) i takielunek (barkentyny). Charakteryzowały się koszmarnie niską dzielnością morską, fatalną sterownością, mierną prędkością i chociaż przyjęte entuzjastycznie na fali „mody” na mikro-pancerniki (rozpętanej przez gazetowych specjalistów), skończyły jako obśmiewany przez tych samych pismaków przykład rzekomej głupoty brytyjskiej admiralicji.
Vixen miała konstrukcję kompozytową; zdublowana rufa o dwóch tylnicach i dwóch sterach; dwa poziome, dwucylindrowe silniki (średnica cylindrów 32 cale, skok tłoków 18 cali) pojedynczego rozprężania pary, o mocy 160 koni nominalnych, rozwijały łącznie 740 koni indykowanych i napędzając dwie śruby nadawały prędkość około 9 węzłów. Zbudował ją Charles Lungley w Deptford, silniki dostarczyła firma Maudslay, Sons and Field. Wodowanie 18.11.1865. Przeholowana na Bermudy, gdzie pełniła rolę okrętu portowego. Sprzedana tam na rozbiórkę w 1896.
Viper miała kadłub żelazny; zdublowana rufa o dwóch tylnicach i dwóch sterach; identyczne silniki jak u Vixen, rozwijały 696 koni indykowanych i napędzając dwie śruby nadawały prędkość 9,6 węzła. Zbudowała ją firma J. & W. Dudgeon, w Limehouse. Wodowanie 21.12.1865. Przeholowana na Bermudy, gdzie pełniła rolę okrętu portowego. Sprzedana tam w 1908.
Waterwitch miała kadłub żelazny, o takim samym dziobie (czy rufie, bo ze sterem) z obu końców. Napęd strugowodny, zapewniany dzięki napędzającemu pompę odśrodkową o pionowej osi 3-cylindrowemu (średnica cylindrów 38,5 cala, skok tłoków 42 cale; pojedyncze rozprężanie pary), poziomemu silnikowi Johna Ruthvena (z Edynburga) o mocy 167 koni nominalnych, rozwijającemu 780 koni indykowanych, co pozwalało na uzyskiwanie prędkości około 9 węzłów. Zbudowała ją firma Thames Iron Shipbuilding Company z Blackwall, w silnik wyposażyła firma J. and W. Dudgeon. Wodowanie 28.06.1866. Beznadziejnie nieudana, nie nadawała się do żadnej służby. Sprzedana na rozbiórkę w Charlton 26.04.1890. Jej zdjęcie, rysunki i dokładny opis napędu u Przemysława Urbańskiego („Pędniki okrętowe”).
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach
Vixen miała konstrukcję kompozytową; zdublowana rufa o dwóch tylnicach i dwóch sterach; dwa poziome, dwucylindrowe silniki (średnica cylindrów 32 cale, skok tłoków 18 cali) pojedynczego rozprężania pary, o mocy 160 koni nominalnych, rozwijały łącznie 740 koni indykowanych i napędzając dwie śruby nadawały prędkość około 9 węzłów. Zbudował ją Charles Lungley w Deptford, silniki dostarczyła firma Maudslay, Sons and Field. Wodowanie 18.11.1865. Przeholowana na Bermudy, gdzie pełniła rolę okrętu portowego. Sprzedana tam na rozbiórkę w 1896.
Viper miała kadłub żelazny; zdublowana rufa o dwóch tylnicach i dwóch sterach; identyczne silniki jak u Vixen, rozwijały 696 koni indykowanych i napędzając dwie śruby nadawały prędkość 9,6 węzła. Zbudowała ją firma J. & W. Dudgeon, w Limehouse. Wodowanie 21.12.1865. Przeholowana na Bermudy, gdzie pełniła rolę okrętu portowego. Sprzedana tam w 1908.
Waterwitch miała kadłub żelazny, o takim samym dziobie (czy rufie, bo ze sterem) z obu końców. Napęd strugowodny, zapewniany dzięki napędzającemu pompę odśrodkową o pionowej osi 3-cylindrowemu (średnica cylindrów 38,5 cala, skok tłoków 42 cale; pojedyncze rozprężanie pary), poziomemu silnikowi Johna Ruthvena (z Edynburga) o mocy 167 koni nominalnych, rozwijającemu 780 koni indykowanych, co pozwalało na uzyskiwanie prędkości około 9 węzłów. Zbudowała ją firma Thames Iron Shipbuilding Company z Blackwall, w silnik wyposażyła firma J. and W. Dudgeon. Wodowanie 28.06.1866. Beznadziejnie nieudana, nie nadawała się do żadnej służby. Sprzedana na rozbiórkę w Charlton 26.04.1890. Jej zdjęcie, rysunki i dokładny opis napędu u Przemysława Urbańskiego („Pędniki okrętowe”).
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach
-
Nowak Krzysztof
- Posty: 2316
- Rejestracja: 2004-08-26, 21:03
- Lokalizacja: Częstochowa
Witam, pięknie dziękuję za odpowiedź 
Panie Krzysztofie, jeśli można, czy wie Pan ile centymetrów miała stopa z Burgos ? Oraz co to był za "incydent w Nutka" ?
Bardzo proszę o opis danych i losów kutra ALGERINE (1810). Czy miał jednostki bliźniacze, jeśli tak to jakie ?
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.
Panie Krzysztofie, jeśli można, czy wie Pan ile centymetrów miała stopa z Burgos ? Oraz co to był za "incydent w Nutka" ?
Bardzo proszę o opis danych i losów kutra ALGERINE (1810). Czy miał jednostki bliźniacze, jeśli tak to jakie ?
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.
-
Krzysztof Gerlach
- Posty: 4478
- Rejestracja: 2006-05-30, 08:52
- Lokalizacja: Gdańsk
Stopa z Burgos = 27,87 cm.
Nutka (Nootka) – miejscowość na maleńkiej wysepce tej samej nazwy, przy zachodnim brzegu wyspy Vancouver, z grubsza w połowie drogi między rosyjską (wtedy) Alaską, a hiszpańską (wtedy) Kalifornią, ważny ośrodek handlu futrami wydr morskich. W 1789 Hiszpanie zbudowali tam mały fort by potwierdzić swoje pretensje do panowania nad całym zachodnim wybrzeżem Ameryki i w lipcu zajęli dwa brytyjskie statki, które zawinęły do Nootka. Ponieważ Vancouver jest niewątpliwie częścią geograficznej Kanady, Brytyjczycy mieli aż dwa powody, by pogrozić Hiszpanii wojną, ale ostatecznie kryzys minął i 1790 podpisano konwencję w Nootka, regulującą sporne kwestie.
Algerine należał do typu Pigmy, którego trzy jednostki były w ciągu swojej kariery na zmianę kutrami i szkunerami. Projektant Henry Peake. Wymiary projektowe: 82’6” x 22’8” x 10’6”, tonaż 193 tony. Załoga: 60. Uzbrojenie: 10 karonad 12-f.
Algerine został zbudowany w stoczni Johna King z Upnor chyba jako kuter, miał 82’10” x 22’10,5” x 10’1”, tonaż 197 ton. Zwodowano go 3.03.1810. Służył na wodach kanału La Manche, walczył z Duńczykami u wybrzeży Norwegii, od 1812 w Indiach Zach. Zepchnięty przez silny prąd, rozbił się na mieliźnie Gallipagos u wysp Bahama 20.05.1813.
Jednostki bliźniacze: Pigmy (zwodowany 24.02.1810 jako kuter, w latach 1811-1819 szkuner, od 1819 znów kuter) oraz Pioneer (zwodowany 21.06.1810 jako kuter, w latach 1811-1819 szkuner, od 1819 znów kuter).
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach
Nutka (Nootka) – miejscowość na maleńkiej wysepce tej samej nazwy, przy zachodnim brzegu wyspy Vancouver, z grubsza w połowie drogi między rosyjską (wtedy) Alaską, a hiszpańską (wtedy) Kalifornią, ważny ośrodek handlu futrami wydr morskich. W 1789 Hiszpanie zbudowali tam mały fort by potwierdzić swoje pretensje do panowania nad całym zachodnim wybrzeżem Ameryki i w lipcu zajęli dwa brytyjskie statki, które zawinęły do Nootka. Ponieważ Vancouver jest niewątpliwie częścią geograficznej Kanady, Brytyjczycy mieli aż dwa powody, by pogrozić Hiszpanii wojną, ale ostatecznie kryzys minął i 1790 podpisano konwencję w Nootka, regulującą sporne kwestie.
Algerine należał do typu Pigmy, którego trzy jednostki były w ciągu swojej kariery na zmianę kutrami i szkunerami. Projektant Henry Peake. Wymiary projektowe: 82’6” x 22’8” x 10’6”, tonaż 193 tony. Załoga: 60. Uzbrojenie: 10 karonad 12-f.
Algerine został zbudowany w stoczni Johna King z Upnor chyba jako kuter, miał 82’10” x 22’10,5” x 10’1”, tonaż 197 ton. Zwodowano go 3.03.1810. Służył na wodach kanału La Manche, walczył z Duńczykami u wybrzeży Norwegii, od 1812 w Indiach Zach. Zepchnięty przez silny prąd, rozbił się na mieliźnie Gallipagos u wysp Bahama 20.05.1813.
Jednostki bliźniacze: Pigmy (zwodowany 24.02.1810 jako kuter, w latach 1811-1819 szkuner, od 1819 znów kuter) oraz Pioneer (zwodowany 21.06.1810 jako kuter, w latach 1811-1819 szkuner, od 1819 znów kuter).
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach
-
Janusz Kluska
- Posty: 1160
- Rejestracja: 2006-05-14, 20:44
- Lokalizacja: Wodzisław Śląski
Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedź.
Ok. Pytanie przenoszę do innego, zbliżonego tematu.
Ok. Pytanie przenoszę do innego, zbliżonego tematu.
Ostatnio zmieniony 2009-09-14, 19:22 przez Janusz Kluska, łącznie zmieniany 1 raz.
Ja to bym do Rosji przenioslJanusz Kluska pisze:Panie Krzysztofie dziękuję za odpowiedź.
Poproszę o opisanie pięciu jednostek zbudowanych w Anglii dla Rosji Carskiej: Krym (wod. 1842.08.27), Odessa (wod. 27.08.1842), Cherson (wod. 14.01.1843), Bessarabia (wod. 1843), Gromonosiec (wod. 1843).
Jakie były okoliczności ich zamówienia w Anglii?
Pozdrawiam Janusz.
-
Nowak Krzysztof
- Posty: 2316
- Rejestracja: 2004-08-26, 21:03
- Lokalizacja: Częstochowa
-
Krzysztof Gerlach
- Posty: 4478
- Rejestracja: 2006-05-30, 08:52
- Lokalizacja: Gdańsk
74-działowe liniowce francuskie Impétueux i America należały do standardowego typu Téméraire, którego projektantem był Jacques-Noël Sané, więc teoretycznie winny były być jednakowe. Oba też zostały zdobyte przez Brytyjczyków w bitwie zwanej przez Anglików Glorious First of June (1794), przez Francuzów bitwą 13 Prairiala, a przez niedouczonych autorów polskich bitwą pod Finisterre. Francuskie dane projektowe to nośność 1537 ton, wyporność pełna 3069 ton, wymiary 172’ x 44’6” x 22’. Załoga 703-719 osób. Uzbrojenie pierwotne: na pokładzie dolnym 28 x 36-f, na górnym 30 x 18-f, na pokładach odkrytych 16 x 8-f, potem zwykle jeszcze 4 haubice 36-f.
Impétueux – zwodowany w Rochefort 25.10.1787. W służbie od 1788. W latach 1791-93 w rezerwie w Rochefort. Po zdobyciu przez Anglików wymierzony na 182’0” x 48’7,25” x 21’7”, tonaż 1880 ton. Nie został wcielony w Royal Navy do aktywnej służby. W wyniku wypadku spłonął 24.08.1794 w Portsmouth.
America – zwodowany w Breście 21.05.1788. Stacjonował w Breście. W bitwie 1.06.1794 dowodził nim kmdr Lhéritier. Po zdobyciu przez Anglików wymierzony na 182’0” x 48’7,75” x 21’7”, tonaż 1884 tony. Wcielony do Royal Navy początkowo bez zmiany nazwy. Załoga: 640. Uzbrojenie: na pokładzie dolnym 30 x 32-f, na górnym 30 x 18-f, na rufowym 2 x 18-f i 14 karonad 32-f, na dziobowym 2 x 18-f i 4 karonady 32-f, na rufówce (w sierpniu 1796) 6 karonad 18-f. Przemianowany na Impetueux 14.07.1795. Intensywnie reperowany do listopada 1796. Potem w aktywnej służbie na wodach kanału La Manche, od 1799 na Morzu Śródziemnym, od 1800 u atlantyckich wybrzeży Francji. Wycofany do rezerwy w kwietniu 1802, przywrócony w 1803. Służył w kanale La Manche, na Morzu Północnym, u wybrzeży Portugalii. Wycofany ostatecznie do rezerwy w Chatham w 1813 i rozebrany tam w grudniu 1813.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach
Impétueux – zwodowany w Rochefort 25.10.1787. W służbie od 1788. W latach 1791-93 w rezerwie w Rochefort. Po zdobyciu przez Anglików wymierzony na 182’0” x 48’7,25” x 21’7”, tonaż 1880 ton. Nie został wcielony w Royal Navy do aktywnej służby. W wyniku wypadku spłonął 24.08.1794 w Portsmouth.
America – zwodowany w Breście 21.05.1788. Stacjonował w Breście. W bitwie 1.06.1794 dowodził nim kmdr Lhéritier. Po zdobyciu przez Anglików wymierzony na 182’0” x 48’7,75” x 21’7”, tonaż 1884 tony. Wcielony do Royal Navy początkowo bez zmiany nazwy. Załoga: 640. Uzbrojenie: na pokładzie dolnym 30 x 32-f, na górnym 30 x 18-f, na rufowym 2 x 18-f i 14 karonad 32-f, na dziobowym 2 x 18-f i 4 karonady 32-f, na rufówce (w sierpniu 1796) 6 karonad 18-f. Przemianowany na Impetueux 14.07.1795. Intensywnie reperowany do listopada 1796. Potem w aktywnej służbie na wodach kanału La Manche, od 1799 na Morzu Śródziemnym, od 1800 u atlantyckich wybrzeży Francji. Wycofany do rezerwy w kwietniu 1802, przywrócony w 1803. Służył w kanale La Manche, na Morzu Północnym, u wybrzeży Portugalii. Wycofany ostatecznie do rezerwy w Chatham w 1813 i rozebrany tam w grudniu 1813.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach
-
Nowak Krzysztof
- Posty: 2316
- Rejestracja: 2004-08-26, 21:03
- Lokalizacja: Częstochowa
Witam, dziękuję za odpowiedź.
Bardzo proszę o opis losów i okoliczności utraty okrętów ENDYMION (28.08.1779), DIOMEDE (18.10.1781), GUARDIAN (23.03.1784), RESISTANCE (11.07.1782).
Panie Krzysztofie, co to był (jest) i jak tłumaczyć na polski "Broad Pendant (Pennant)" ?
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.
Bardzo proszę o opis losów i okoliczności utraty okrętów ENDYMION (28.08.1779), DIOMEDE (18.10.1781), GUARDIAN (23.03.1784), RESISTANCE (11.07.1782).
Panie Krzysztofie, co to był (jest) i jak tłumaczyć na polski "Broad Pendant (Pennant)" ?
Pozdrowienia, Krzysztof Nowak.
-
Krzysztof Gerlach
- Posty: 4478
- Rejestracja: 2006-05-30, 08:52
- Lokalizacja: Gdańsk
Endymion – zbudowany przez Edwarda Greaves w Limehouse. W aktywnej służbie od 1779, na wodach afrykańskich i w Indiach Zach., powrót do Anglii w 1781 i po chwilowym wycofaniu do rezerwy ponowne skierowanie do Indii Zach.. Uczestniczył w bitwie pod wysepkami Saintes 12.04.1782. Na wodach Ameryki Środkowej i Północnej do 1783, kiedy wycofany na remont i do rezerwy. Ponownie w aktywnej służbie 1787-1788 oraz – teraz już tylko jako transportowiec wojska – w okresie 1789-90. Kiedy płynął do Indii Zach., wszedł na podwodną skałę - nie naniesioną na mapach - blisko Turks Islands, i zatonął.
Diomede – zbudowany przez Jamesa Martina Hillhouse w Bristolu. W aktywnej służbie na wodach północnoamerykańskich 1781-1783. Ponownie od 1793, wysłany na Ocean Indyjski, walczył z Francuzami u wyspy Mauritius w 1794. W lipcu 1795 wszedł w skład sił kontradm. Rainiera przeznaczonych do zaatakowania holenderskiej kolonii w Trincomalee. Kiedy 2.08.1795 holował transportowiec do Zatoki Czarnej, wszedł na podwodną skałę zaznaczoną na mapie w innym miejscu i zatonął.
Guardian – zbudowany przez Roberta Batson w Limehouse. W aktywnej służbie od 1789, skierowany do Australii z zapasami, pasażerami i 25 skazańcami. Po drodze napotkał (mniej więcej 44 stopnie szerokości południowej, 41 stopni 30 minut długości wschodniej) „stado” gór lodowych, spuścił łodzie dla uzupełnienia wody z jednej z nich, ale po podniesieniu łodzi uderzył w zanurzoną część góry 24.12.1789 i utknął na niej. W końcu udało się zejść z lodu, jednak kadłub doznał przy tym wielkich uszkodzeń i nabierał szybko wodę, więc by odciążyć okręt wyrzucono za burtę zapasy, działa, żywność i żywe bydło. Pod kadłubem przeciągnięto plaster z żagla. Mimo tego załoga nie mogła nadążyć z wypompowywaniem wody. Część marynarzy uznała, że nie ma już szans na uratowanie żaglowca, więc spuścili trzy łodzie i w liczbie około 40 osób weszli na nie, w dużej mierze pijani oraz prawie bez zapasów wody i żywności. Tylko jedna z tych łodzi, z 10 ludźmi, została potem odnaleziona i uratowana. Dowódca okrętu, porucznik Edward Riou (w sławny sposób zginął w bitwie pod Kopenhagą w 1801) i 62 ludzi (wśród nich 21 skazańców) pozostało na pokładzie i skierowało ku Kapsztadowi, chociaż kadłub był do połowy wypełniony wodą, a fale zalewały najwyższy pokład. Wydaje się, że żaglowiec uratowały puste beczki w ładowni oraz fakt wypadnięcia części balastu przez dziury w dnie. Ostatecznie dotarł cudem - dzięki potwornemu wysiłkowi ludzi oraz mistrzostwu dowódcy w sztuce żeglarskiej - do Przylądka Dobrej Nadziej 21.02.1790. W czasie sztormu w Zatoce Stołowej wyrzucony na plażę 12.04.1790. Wrak sprzedano na miejscu 8.02.1791. Jak to u Anglików, skazańcy-bohaterowie i tak zostali odesłani innym okrętem do Nowej Południowej Walii, chociaż później – dzięki raportowi Riou – czternastu z nich ułaskawiono i uwolniono.
Resistance - zbudowany przez Edwarda Greaves w Limehouse. W aktywnej służbie od 1782 do 1784, w Indiach Zach. Ponownie w aktywnej służbie od 1791, ale już jako transportowiec wojska. Woził żołnierzy do Gibraltaru i Kanady. Od 1793 ponownie jako okręt bojowy, wysłany na Ocean Indyjski, walczył głównie na wodach holenderskich Indii Wschodnich. Kiedy znajdował się w cieśninie Bangka w pobliżu Sumatry wyleciał w powietrze 24.07.1798, najprawdopodobniej zapalony uderzeniem pioruna. Uratowało się tylko 4 ludzi.
Broad Pendant to dosłownie „Szeroki Proporzec”. Ale nie ma na ogół zbytniego sensu tłumaczyć tego terminu dosłownie, ponieważ oznaczał on dokładnie „Proporzec Komodora”. Komandor dowodzący zespołem, czyli komodor, pełnił – jak wszystkim wiadomo – w zasadzie obowiązki admirała, ale nie mając tej rangi nie miał prawa do flagi admiralskiej. Z drugiej strony jego okręt musiał się czymś wyróżniać, by pozostałe wiedziały, od kogo przyjmować rozkazy – zaradzono temu wymyślając ów proporzec komodorski (w kształcie to poszerzony i skrócony wimpel).
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach
Diomede – zbudowany przez Jamesa Martina Hillhouse w Bristolu. W aktywnej służbie na wodach północnoamerykańskich 1781-1783. Ponownie od 1793, wysłany na Ocean Indyjski, walczył z Francuzami u wyspy Mauritius w 1794. W lipcu 1795 wszedł w skład sił kontradm. Rainiera przeznaczonych do zaatakowania holenderskiej kolonii w Trincomalee. Kiedy 2.08.1795 holował transportowiec do Zatoki Czarnej, wszedł na podwodną skałę zaznaczoną na mapie w innym miejscu i zatonął.
Guardian – zbudowany przez Roberta Batson w Limehouse. W aktywnej służbie od 1789, skierowany do Australii z zapasami, pasażerami i 25 skazańcami. Po drodze napotkał (mniej więcej 44 stopnie szerokości południowej, 41 stopni 30 minut długości wschodniej) „stado” gór lodowych, spuścił łodzie dla uzupełnienia wody z jednej z nich, ale po podniesieniu łodzi uderzył w zanurzoną część góry 24.12.1789 i utknął na niej. W końcu udało się zejść z lodu, jednak kadłub doznał przy tym wielkich uszkodzeń i nabierał szybko wodę, więc by odciążyć okręt wyrzucono za burtę zapasy, działa, żywność i żywe bydło. Pod kadłubem przeciągnięto plaster z żagla. Mimo tego załoga nie mogła nadążyć z wypompowywaniem wody. Część marynarzy uznała, że nie ma już szans na uratowanie żaglowca, więc spuścili trzy łodzie i w liczbie około 40 osób weszli na nie, w dużej mierze pijani oraz prawie bez zapasów wody i żywności. Tylko jedna z tych łodzi, z 10 ludźmi, została potem odnaleziona i uratowana. Dowódca okrętu, porucznik Edward Riou (w sławny sposób zginął w bitwie pod Kopenhagą w 1801) i 62 ludzi (wśród nich 21 skazańców) pozostało na pokładzie i skierowało ku Kapsztadowi, chociaż kadłub był do połowy wypełniony wodą, a fale zalewały najwyższy pokład. Wydaje się, że żaglowiec uratowały puste beczki w ładowni oraz fakt wypadnięcia części balastu przez dziury w dnie. Ostatecznie dotarł cudem - dzięki potwornemu wysiłkowi ludzi oraz mistrzostwu dowódcy w sztuce żeglarskiej - do Przylądka Dobrej Nadziej 21.02.1790. W czasie sztormu w Zatoce Stołowej wyrzucony na plażę 12.04.1790. Wrak sprzedano na miejscu 8.02.1791. Jak to u Anglików, skazańcy-bohaterowie i tak zostali odesłani innym okrętem do Nowej Południowej Walii, chociaż później – dzięki raportowi Riou – czternastu z nich ułaskawiono i uwolniono.
Resistance - zbudowany przez Edwarda Greaves w Limehouse. W aktywnej służbie od 1782 do 1784, w Indiach Zach. Ponownie w aktywnej służbie od 1791, ale już jako transportowiec wojska. Woził żołnierzy do Gibraltaru i Kanady. Od 1793 ponownie jako okręt bojowy, wysłany na Ocean Indyjski, walczył głównie na wodach holenderskich Indii Wschodnich. Kiedy znajdował się w cieśninie Bangka w pobliżu Sumatry wyleciał w powietrze 24.07.1798, najprawdopodobniej zapalony uderzeniem pioruna. Uratowało się tylko 4 ludzi.
Broad Pendant to dosłownie „Szeroki Proporzec”. Ale nie ma na ogół zbytniego sensu tłumaczyć tego terminu dosłownie, ponieważ oznaczał on dokładnie „Proporzec Komodora”. Komandor dowodzący zespołem, czyli komodor, pełnił – jak wszystkim wiadomo – w zasadzie obowiązki admirała, ale nie mając tej rangi nie miał prawa do flagi admiralskiej. Z drugiej strony jego okręt musiał się czymś wyróżniać, by pozostałe wiedziały, od kogo przyjmować rozkazy – zaradzono temu wymyślając ów proporzec komodorski (w kształcie to poszerzony i skrócony wimpel).
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach
-
Nowak Krzysztof
- Posty: 2316
- Rejestracja: 2004-08-26, 21:03
- Lokalizacja: Częstochowa
-
Krzysztof Gerlach
- Posty: 4478
- Rejestracja: 2006-05-30, 08:52
- Lokalizacja: Gdańsk
Hawk, Swift – dwa bliźniacze slupy trójmasztowe o budowie fregaty, 16-działowe. Zaprojektował je John Henslow. Dane projektowe: 100’0” x 27’6” x 13’6”. Tonaż 330 ton. Załoga: 125 (od 1794 r. – 121). Uzbrojenie pierwotne: 16 x 6-f i 14 działek relingowych. Potem na pokładzie głównym 16 x 6-f, na rufowym 4 karonady 12-f, na dziobowym 2 karonady 12-f.
Dane rzeczywiste:
Hawk – 100’0” x 27’7” x 13’6”, tonaż 333 tony.
Swift – 100’1,5” x 27’6,75” x 13’6”, tonaż 331 ton.
Cynthia był okrętem o eksperymentalnej budowie i nie miał bliźniaków. Formalnie trójmasztowy slup w typie konstrukcyjnym fregaty, 16-działowy. Projektant kmdr John Schank. Bardzo płytki kadłub o niewielkim zanurzeniu, z trzema opuszczanymi (za pomocą wind poziomych) mieczami z dębu lub gwajaku, w komorach rozmieszczonych wzdłuż osi jednostki (największy żaglowiec tak wyposażony) – czyli przerośnięta żaglówka mieczowa. Wymiary rzeczywiste: 113’2” x 28’7” x 12’0”, tonaż 410 ton. Załoga: 121. Uzbrojenie pierwotne: 16 x 6-f i 14 półfuntowych działek relingowych, potem prawdopodobnie przezbrojony w karonady. Zbudowany w stoczni Wells & Co w Rotherhithe, zwodowany 23.02.1796. W aktywnej służbie u atlantyckich wybrzeży Francji i Hiszpanii (operacja Quiberon czerwiec 1800, atak na Ferrol sierpień 1800), w grudniu 1800 skierowany na Morze Śródziemne, uczestniczył w desancie w Egipcie w 1801. Wycofany do rezerwy w Chatham w lutym 1803, rozebrany tam w październiku 1809.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach
Dane rzeczywiste:
Hawk – 100’0” x 27’7” x 13’6”, tonaż 333 tony.
Swift – 100’1,5” x 27’6,75” x 13’6”, tonaż 331 ton.
Cynthia był okrętem o eksperymentalnej budowie i nie miał bliźniaków. Formalnie trójmasztowy slup w typie konstrukcyjnym fregaty, 16-działowy. Projektant kmdr John Schank. Bardzo płytki kadłub o niewielkim zanurzeniu, z trzema opuszczanymi (za pomocą wind poziomych) mieczami z dębu lub gwajaku, w komorach rozmieszczonych wzdłuż osi jednostki (największy żaglowiec tak wyposażony) – czyli przerośnięta żaglówka mieczowa. Wymiary rzeczywiste: 113’2” x 28’7” x 12’0”, tonaż 410 ton. Załoga: 121. Uzbrojenie pierwotne: 16 x 6-f i 14 półfuntowych działek relingowych, potem prawdopodobnie przezbrojony w karonady. Zbudowany w stoczni Wells & Co w Rotherhithe, zwodowany 23.02.1796. W aktywnej służbie u atlantyckich wybrzeży Francji i Hiszpanii (operacja Quiberon czerwiec 1800, atak na Ferrol sierpień 1800), w grudniu 1800 skierowany na Morze Śródziemne, uczestniczył w desancie w Egipcie w 1801. Wycofany do rezerwy w Chatham w lutym 1803, rozebrany tam w październiku 1809.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach
-
Nowak Krzysztof
- Posty: 2316
- Rejestracja: 2004-08-26, 21:03
- Lokalizacja: Częstochowa
-
Krzysztof Gerlach
- Posty: 4478
- Rejestracja: 2006-05-30, 08:52
- Lokalizacja: Gdańsk
W 1801 Brytyjczycy nie zdobyli żadnego żaglowca o nazwie Nassau. Natomiast spośród 13 duńskich okrętów wojennych pochwyconych w bitwie pod Kopenhagą 2.04.1801 Anglicy spalili 12, a tylko jeden zabrali ze sobą. Tym jedynym był 64-działowiec Holstein.
Holstein został zbudowany w Kopenhadze, zwodowany 11.04.1772, ukończony w 1774. Jego projektantem był F.M. Krabbe. Po zdobyciu przez Brytyjczyków doprowadzony do Chatham 16.10.1802, formalnie wcielony do Royal Navy bez zmiany nazwy, ale faktycznie wycofany do rezerwy. Remontowany w stoczni firmy Perry & Co, w Blackwall, od marca do września 1805. Dopiero w 1805 przemianowany na Nassau. Wg pomiarów brytyjskich 161’3” x 4’7,5” x 19’2”, tonaż 1395 ton. Załoga: 491. Uzbrojenie: na pokładzie dolnym 26 x 24-f, na górnym 24 x 18-f, na rufowym 12 karonad 24-f, na dziobowym 2 x 9-f i 2 karonady 24-f. We wrześniu 1805 wprowadzony do aktywnej służby na Morzu Północnym, wziął udział w ataku na Kopenhagę w 1807, uczestniczył w zniszczeniu duńskiego 74-działowca na wodach Wielkiego Bełtu 22.03.1808, osłaniał konwój płynący na Wyspę Św. Heleny w 1809, wycofany do rezerwy w Chatham we wrześniu 1809. Od marca 1810 okręt-więzienie tamże, sprzedany na miejscu 3.11.1814.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach
Holstein został zbudowany w Kopenhadze, zwodowany 11.04.1772, ukończony w 1774. Jego projektantem był F.M. Krabbe. Po zdobyciu przez Brytyjczyków doprowadzony do Chatham 16.10.1802, formalnie wcielony do Royal Navy bez zmiany nazwy, ale faktycznie wycofany do rezerwy. Remontowany w stoczni firmy Perry & Co, w Blackwall, od marca do września 1805. Dopiero w 1805 przemianowany na Nassau. Wg pomiarów brytyjskich 161’3” x 4’7,5” x 19’2”, tonaż 1395 ton. Załoga: 491. Uzbrojenie: na pokładzie dolnym 26 x 24-f, na górnym 24 x 18-f, na rufowym 12 karonad 24-f, na dziobowym 2 x 9-f i 2 karonady 24-f. We wrześniu 1805 wprowadzony do aktywnej służby na Morzu Północnym, wziął udział w ataku na Kopenhagę w 1807, uczestniczył w zniszczeniu duńskiego 74-działowca na wodach Wielkiego Bełtu 22.03.1808, osłaniał konwój płynący na Wyspę Św. Heleny w 1809, wycofany do rezerwy w Chatham we wrześniu 1809. Od marca 1810 okręt-więzienie tamże, sprzedany na miejscu 3.11.1814.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach
-
Nowak Krzysztof
- Posty: 2316
- Rejestracja: 2004-08-26, 21:03
- Lokalizacja: Częstochowa
-
Krzysztof Gerlach
- Posty: 4478
- Rejestracja: 2006-05-30, 08:52
- Lokalizacja: Gdańsk
Dumbarton Castle – okręt szkocki, zbudowany nad Tamizą w 1696. Po zawarciu aktu Unii Anglii, Walii i Szkocji w 1707, tworzącej Wielką Brytanię, wcielony do Royal Navy jako 24-działowa jednostka 6 rangi (korweta). Załoga: 115. Kiedy pod dowództwem komandora Matthew Campbella eskortował konwój kierujący się do Waterford w Irlandii, został zaatakowany i zdobyty 26.04.1708 przez francuski 44-działowiec Jersey.
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach
Pozdrawiam, Krzysztof Gerlach
