Warship Discussion Board
https://www.fow.pl/forum/
Czyli potwierdza się to, co tutaj pisano od jakiegoś czasu. Najzabawniejsze, że IU (pewnie na spółkę z min. Siemoniakiem) pośrednio przyznał się, że zrobił "w konia" b. premiera, który oczekiwał prostego patrolowca, a IU zamówił w Thalesie system walki pod rozbudowę dla korwety. Właściwie to dobrze, że idiotyczny pomysł został ominięty, ale pokazuje też jak podejmuje się u nas decyzje skutkujące wydawaniem naszych pieniędzy.Najpóźniej w końcu listopada 2016 roku w szeregach Marynarki Wojennej RP znaleźć się ma okręt patrolowy Ślązak – tak mówią zapisy podpisanej przez resort obrony umowy. Myliłby się jednak ten, kto sądzi, że docelowymi dla Ślązaka możliwościami, będą te patrolowe. Założeniem obecnego gestora okrętów bojowych - Zarządu Uzbrojenia Inspektoratu Marynarki Wojennej - jest możliwie szybkie rozbudowanie jego potencjału ogniowego. Czy Ślązak powróci zatem do możliwości Gawrona? Obecnie to jeszcze opcja, ale prawdopodobna.
Resort obrony poprzez Departament Prasowo-Informacyjny przedstawił nam oczekiwania co do pakietu uzbrojenia jakie miałby przenosić Ślązak. Jak czytamy w przesłanej do Redakcji odpowiedzi, dla okrętu zakłada się „pozyskanie uzbrojenia rakietowego klasy woda-woda oraz systemu OPL opartego o rakiety pionowego startu (VLS) co pozwoliłoby uzyskać ważne funkcjonalności w aspekcie rażenia, tj.:
- możliwość wykonywania uderzeń rakietowych (samodzielnie oraz we współdziałaniu z innymi rodzajami sił zbrojnych),
- zdolność do obrony przeciwlotniczej krótkiego i średniego zasięgu.”
Dla jednostki zmówiono wiosną 2014 roku, za niebagatelną kwotę 100 milionów euro (około 420 mln PLN), pakiet elektronicznego wyposażenia firmy Thales. Zgodnie z zapisami umowy Ślązak otrzyma zintegrowany system walki TACTICOS, radar SMART-S Mk2, radar kierowania ogniem STING-EO Mk2, elektrooptyczny system obserwacyjny MIRADOR, system dowodzenia oraz system przesyłu danych Link 11/16. Thales odpowiada także za integrację systemów uzbrojenia, środków łączności, nawigacji i innych. Zaplanowano nowoczesny system dla jednostki patrolowej, uzbrojonej w armatę uniwersalną kalibru 76 mm oraz dwa stanowiska z armatami kalibru 30 mm i realizującej zadania w stosunkowo prostym środowisku operacyjnym. Jednak jak czytamy w odpowiedzi na nasze pytania „możliwość rozbudowy zintegrowanego systemu walki (ZSW) o nowe efektory i sensory była zawsze myślą przewodnią zespołu oficerów Marynarki Wojennej, który odpowiedzialny jest za projekt Gawron/Ślązak”. Zakontraktowano zatem system dowodzenia i kierowania walką określany jako modułowy, o otwartej architekturze, co pozwala na jego łatwą rozbudowę.
Przed Ślązakiem z rakietami jest jednak jedna przeszkoda. Bowiem „przedstawiona ewentualna rozbudowa możliwości ofensywnych Ślązaka jest opcją pożądaną przez gestora okrętów bojowych, która może zostać zrealizowana w przyszłości – stosownie do dostępności środków na modernizację techniczną Sił Zbrojnych” - czytamy na koniec w odpowiedzi uzyskanej od wojska.
Tego nie wiemy na pewno, ale możemy zasugerować, że prawdopodobnie okręt patrolowy, a docelowo korweta rakietowa, przedstawiana w Polsce, przy okazji Planu Modernizacji Technicznej, pod bardzo niepełnym dla jej możliwości terminem jako "okręt obrony wybrzeża", Ślązak otrzyma systemy rakietowe wskazane w postępowaniu na trzy jednostki typu Miecznik, ewentualnie, w przypadku systemów woda-woda, znajdujące się w zasobach marynarki przeciwokrętowe Saab RBS15Mk2/Mk3.
Interesującym elementem opcji dla Ślązaka są pionowe wyrzutnie pocisków rakietowych - Vertical Launch System (VLS) - dziś najpopularniejsze zastosowane we flotach zachodnich to Lockheed Martin Mk 41. Ośmiokomorowa VLS pozwolić może na wyposażenie polskiego okrętu w pociski RIM-162 ESSM, trwają nawet prace, co powinno szczególnie interesować polskiego użytkownika – nad możliwością integracji pocisków Kongsberg JSM z Mk 41. W tym wariancie ESSM mógłby być uzupełniony przez system bliższego zasięgu RIM-116 RAM. Kwestia zbieżności definicji dla lądowej Wisły i Miecznika w kategorii systemu przeciwlotniczego krótkiego i średniego zasięgu jest równie ciekawa. Mało jednak prawdopodobne, aby wymogi były podobne i dotyczyły strefy rażenia odpowiednio 25 i 100 kilometrowej. Wówczas to okręt mógłby mieć możliwości nie tylko z zakresu obrony przeciwlotniczej (OPL), ale także przeciwrakietowej (OPLiR). Instalacja na Mieczniku i tym samym Ślązaku systemów SM-2 nie wydaje się możliwa, dyskusyjna jest nawet już w przypadku ESSM, to wszystko powiązane jest z rozmiarami okrętów. Te musiałyby być znacznie większe. Oczywiście w grze nie jest tylko amerykański Mark 41 czy nawet mniejsze i prostsze jak dedykowany tylko do ESSM system Mk 56 czy tylko dla RIM-116 system ExLS. Prawdopodobne wydaje się także zastosowanie francuskiego systemu Sylver w wersji A-43 z pociskami MICA czy Aster 15. DCNS ma także w ofercie wariant A-50 (MICA, Aster 15 i Aster 30), czy największy A-70 (Aster 15 i Aster 30 oraz manewrujący MdCN). Siłą francuskiej oferty jest zbieżność pocisków przeciwlotniczych stosowanych na jednostkach nawodnych oraz proponowanych dla lądowej Wisły, czy Narwi.
Temat uzbrojenia pozostaje otwarty, tak jak i cały projekt Miecznik/Czapla. Niewątpliwie ważną informacją jest jednak, że wojskowi oczekują czterech, a nie trzech korwet rakietowych w Marynarce Wojennej RP. Zasadne wydaje się w tym wypadku dążenie do jak największej unifikacji Ślązaka z jednostkami Miecznik i Czapla, tak aby stał się on swoistym prototypem i testem dla polskiego przemysłu stoczniowego (obronnego). Tak jak miało już przecież być ponad dekadę temu
Teoretycznie nie muszą być dwa różne typy. Jakieś konsorcjum z SMW na czele mogłoby stanąć do postępowania i Gawron zmieniłby się w Miecznika.Waldek K pisze:I jeszcze jedno. Czy ktoś wie, po co planuje się Mieczniki, skoro będzie to nic innego jak dozbrojony Gawron? Po co nam dwa różne typy okrętów tej samej klasy? Czy teraz, kiedy D. Tusk, już nie odpowiada w żaden sposób za te programy (tzn. Miecznika i Czapli) nie logiczniej byłoby zbudować po prostu jeszcze 2-3 Gawrony?
)Źródło - Polska The TimesKorwety a topienie pieniędzy
Bogusław Mazur
Stocznia Marynarki Wojennej w Gdyni od 15 lat nie potrafi ukończyć budowy jednej korwety. W międzyczasie stocznia znalazła się w stanie upadłości likwidacyjnej. Pomimo tego, jak nieoficjalna wieść niesie, zakład może otrzymać z MON intratne zlecenie na budowę kolejnych korwet. Koszt, bagatela – 5 mld złotych.
Od czterech lat Stocznia Marynarki Wojennej w Gdyni znajduje się w upadłości likwidacyjnej. To smutne położenie stoczni spowodowane było w znacznej mierze przez rozpoczętą w 2001 r. budowę korwety Gawron, której mimo wydania już ponad 300 mln złotych nie udało się jeszcze dokończyć. Nie udało, chociaż budowę Gawrona przemieniono na budowę okrętu patrolowego ORP Ślązak, czyli jednostkę pozbawioną uzbrojenia rakietowego i części wyposażenia elektronicznego.
Budowa tak zubożonej wersji Gawrona/ORP Ślązak ma zostać zakończona 31 marca 2016 r. Nieoficjalnie wiadomo, że również w tym terminie szanse na zakończenie budowy są nader nikłe, a otrzymane z resortu obrony pieniądze są przeznaczane na utrzymanie niewydajnej stoczni.
Bo położenie zakładu rzeczywiście jest niewesołe. Stocznia utrzymuje się głównie z wykonywania prac remontowych okrętów Marynarki Wojennej oraz uczestnictwa w dwóch programach budowy okrętów - prototypu niszczyciela min Kormoran II i właśnie okrętu patrolowego Ślązak (d. Gawron). Zdaniem wielu ekspertów, stocznia ma małe szanse na reanimację o własnych siłach. Dlatego zapewne rozgląda się za pieniędzmi z zewnątrz.
Z nieoficjalnych informacji wynika, że MON ma zamiar ogłosić w czerwcu br. decyzję o zleceniu gdyńskiej stoczni budowy 6 korwet podobnych do Gawrona, określanych przez ministerstwo dla niepoznaki jako „okręty obrony wybrzeża Miecznik” i „okręty patrolowe Czapla”, żeby uniknąć fatalnych skojarzeń z korwetami lub Gawronem. Wartość kontraktu to ponad 5 mld złotych. Pojawia się jednak problem – jak stocznia w stanie upadłości i ze względu na finansowe trudności borykająca się z brakami kadrowymi ma podołać zleceniu dużo większemu od tego, z którym sobie nie radzi od 15 lat? Rozwiązanie może być proste. Po otrzymaniu zlecenia od MON, zakład mógłby dogadać się z wierzycielami, wyprowadzić się ze stanu upadłości i załatać największe dziury w swym budżecie. No i przystąpić do kończenia prac na Ślązaku/Gawronie i spawania kolejnych kadłubów, jeśli oczywiście starczy na to pieniędzy.
Tylko dlaczego MON miałby podłączyć stoczni kroplówkę z zamówieniem i zaaplikować finansowy zastrzyk? Odpowiedź kryje się w słynnym zwrocie „cui bono” – czyli komu przyniesie to korzyść. Na pewno korzyść przyniesie kierownictwu stoczni, które złożone jest w dużej mierze z byłych oficerów Marynarki Wojennej i zapewne ma znajomości wśród obecnych i byłych oficerów Marynarki Wojennej z Inspektoratu Uzbrojenia MON. Ale jaką korzyść odniósłby sam resort obrony? Cui bono? I tu dochodzimy do największej niespodzianki. Bo z nieoficjalnych informacji wynika, że o braku postępów przy budowie Ślązaka kierownictwo MON po prostu nie wie, gdyż nie zostało o nich poinformowane. Wydaje się to aż nieprawdopodobne, jeśli jednak jest prawdą, to zlecenie upadłemu zakładowi budowy kolejnych korwet jest możliwe. Jeżeli te nieoficjalne informacje się potwierdzą, jeżeli MON złoży zamówienie, w historii stoczni zacznie się nowa epoka budowy okrętów. Odpowiednio przemnażając czas budowy Gawrona/Ślązaka przez sześć, może ona trwać spokojnie do drugiej połowy XXI wieku.
Ja bym powiedział, że pisany na zamówienie.Wicher pisze:A tutaj artykuł z Polska The Times ...
Gdyby do tego doszło, to niczego by nie musiała, po prostu zerwała by kontrakt, kadłub złomowała, lub sprzedała pierwszemu chętnemu, a MON podała do sądu o straty.Wicher pisze:Gdyby Remontowa musiała - dzięki MON - przez jakiś czas budować Gawrona beznakładowo to by tyle samo zdziałała co SMW.
